het kantoor is geen pretpark
172 pagina's
Wordt er nog gewerkt of hoe zit dat? Dit boek is een hoognodige afrekening met de mythe van de soft skills, emotionele intelligentie en teamgeest, en tegelijkertijd een pleidooi voor klassieke deugden als presteren, discipline en verplichte omgangsvormen.
Platte organisatie, volop flexibiliteit, veel eigen verantwoordelijkheid in plaats van betutteling, en zelfontplooiing in plaats van routine: de tijdgeest van de moderne managementtrends maakt van de klassieke bedrijfscultuur een speeltuin voor uitbundig communicatief zelfvertoon. De wondere arbeidsmarkt van vandaag kent geen verliezers meer, alleen nog maar gemotiveerde en zelfbewuste teams die met hun emotionele intelligentie en sociale competentie één grote familie vormen. Welkom in het paradijs.
Dat de werkelijkheid er anders uitziet, was voor de ontluistering van de Nieuwe Economie ook al duidelijk: gedesoriënteerde medewerkers, een onzekere leiding en de productiviteit in een neerwaartse spiraal. Ook op het toppunt van de pretcultuur kan het vertroetelde teamlid er niet onderuit: werk is niet echt voor de lol, flexibele werktijden betekenen gewoon dat je tot diep in de nacht overuren draait en eigen verantwoordelijkheid is niets anders dan jezelf uitbuiten. Bovendien kunnen heel wat mensen hun collega's buiten werktijd missen als kiespijn.
Judith Mair maakt op een provocerende manier duidelijk waarom presteren, discipline, heldere regels en verplichte omgangsvormen in het belang zijn van zowel de onderneming als haar medewerkers. Het kantoor is nu eenmaal geen pretpark.
Judith Mair, geboren in 1972, richtte na haar studie vormgeving en een leerzame tijd als 'Ik-nv' in Keulen het communicatiebureau Mair u.a. op. Haar organisatieprincipes: strikte regels, vaste werktijden, werkkleding, niet tutoyeren en onder kantoortijd geen modewoordjes als 'innovatief', 'creatief' of 'interdisciplinair' gebruiken.
Judith Mair vindt dat we te ver zijn doorgeschoten op het werk waar vandaag de dag 'alles moet kunnen en er nauwelijks sprake is van leidinggeven'. In de afgelopen decennia werken medewerkers zonder bindende afspraken, regels en eisen en er wordt rekening gehouden met persoonlijke gevoelens en voorkeuren. Mair vindt dat het weer tijd wordt voor klassieke opvattingen. Die dienen dan te leiden tot een strenger regime en betere resultaten van de organisatie (het bedrijf). Er is onvoldoende enthousiasme, te weinig inzet, grote vrijheid en - samengevat - overheerst 'slapte'. Er moet weer gewerkt worden, zo betoogt de auteur. Werknemers dienen weer plichten te erkennen en (weer) volwassen te worden. Een vlot geschreven boek; de theorie van Mair snijdt hout, zo zal een ieder erkennen. Helaas zal haar theorie terzijde worden geschoven als utopie: omdat terugkeren naar de klassieke werkmethoden ook een beperking van (verworven) vrijheden betekent. En daartegen zal men zich hevig verzetten.
