Dat hoofd! Dat hoofd schoot altijd door mijn kop als de kritiek onzinnig en persoonlijk werd, of als iemand zei: Zo is het leven. Dat wonderschone hoofd dat zo haaks op dat mismaakte lichaampje stond.'
De verteller van Door de knieën is uit het lood geslagen door de dood van zijn zoontje. Het verdriet heeft hem en zijn vrouw uiteengedreven, hij is wanhopig op zoek naar vriendschap. Die dacht hij gevonden te hebben bij Jonas, een Zeeuwse zonderling aan wiens eenvoud hij zich wilde spiegelen. Lange wandelingen met Jonas' hond, met een wonderlijke naam, leren hem naar zichzelf te kijken en de wurgende controle over zichzelf op te geven. De vriendschap lijdt een ontluisterende schipbreuk...
Dan ontmoet hij Victor, een jongetje met de glimlach van Mona Lisa en een lijfje dat een in lappen gewikkeld stompje is. De verteller wil zijn leven aan hem wijden, en reist hem tot in Zuid-Frankrijk na. In Lourdes, temidden van een hysterisch religieuze menigte, vindt de bizarre apotheose plaats.
Een verhaal over een worsteling met roem, de beknelling van het ego en een hunkering naar overgave -vitaal, surrealistisch en oprecht
Deze roman van komiek Freek de Jonge behandelt een zwaar onderwerp: verwerking van de dood van een enkele maanden oud zoontje. Gedurende lange jaren geen plaats gevend aan zijn verdriet, onmiddellijk en almaar verder gaand met optreden, probeert de komiek (die in veel doet denken aan De Jonge) troost te vinden bij een weerbarstige Zeeuwse kunstenaar en lotgenoot. Diens waarheid blijkt ten slotte echter een andere. Van een ledemaatloos, autistisch jongetje met een goddelijke glimlach zal een zuiverendere werking uitgaan. In de processie t.g.v. zijn heiligverklaring in Lourdes -veel van het boek wordt verteld vanuit de reis daarnaartoe- zal de hoofdpersoon ten slotte zijn vrouw, van wie hij door het verdriet is weggegroeid, hervinden. Deze vierde roman van De Jonge stemt matig positief. Er zijn mooie passages; de opmerkingen over het metier van komiek -het dwangmatig handelen ten overstaan van het publiek vooral- zijn verrassend. De grilligheid van de verhaallijn -de bizarrerieen- ontnemen echter vaak het zicht op de diepte van het verdriet.
