Aangeboden door CDJK
ZONSOPGANGEN BOVEN ZEE
roman van Jeroen Brouwers
De roman telt 258 pagina's en bestaat uit zeven delen, die elk een betekenisvolle titel dragen:
‘Dit is de poort’,
‘Het orgeltje van het versieren’,
‘De grote sterfte’,
‘Het lied van de veerpont’,
‘Het libellesperma’,
‘De solidariteit’ en
‘Roerloos aan zee’.
Deze delen bestaan op hun beurt uit enkele hoofdstukken die eveneens een titel hebben meegekregen.
Het ‘verhaal’ van Zonsopgangen boven zee laat zich uiterst kort samenvatten.
Een bijna veertigjarige museumarchivaris ontmoet een veel jonger meisje dat op zoek is naar illustraties van de dodendans.
Na een nacht in zijn ongezellige flat te hebben doorgebracht, besluit het tweetal zich voor de rest van de kerstperiode terug te trekken in de woning van het meisje.
Op weg daarheen raken ze enkele uren opgesloten in de lift, tussen de derde en vierde verdieping.
De hele roman speelt zich af in deze tijdspanne, die tot in het oneindige wordt uitgerekt.
Gaandeweg wordt de situatie steeds ondraaglijker voor de personages.
Zonsopgangen boven zee is dan ook een benauwende helletocht waarbij alle vormen van paniek, walging en wanhoop de revue passeren.
De mannelijke hoofdfiguur komt letterlijk oog in oog te staan met het meisje Aurora - maar vooral met zichzelf.
De gebeurtenissen in de lift katalyseren een tweede verhaalniveau, dat zich volledig afspeelt in het onderbewustzijn en de herinnering van de ik-figuur.
Die laatste beleeft een zware midlifecrisis, en om te ontsnappen aan de beklemmende confrontatie met Aurora verdwalen zijn gedachten in bladzijdenlange boeiende flashbacks.
Jammer genoeg bieden deze weinig soelaas: in zijn interne monoloog herbeleeft de man alle mislukkingen uit zijn leven.
Een ongelukkige jeugd in een streng katholiek jongenspensionaat, een vernederende inwijding in de seksualiteit, een mislukt huwelijk en de daaropvolgende ketting van kortstondige affaires met ‘zoveelste vrouwtjes’;
Het zijn de ingrediënten van een obsessieve cocktail die zijn leven beheerst.
Naast deze twee verhaallijnen is er nog een derde niveau, dat weliswaar minder duidelijk aan de oppervlakte komt. Het gaat om een aantal schijnbaar verscholen maar cruciale fragmenten waarin het boek zichzelf als een fictie presenteert.
Aurora fungeert daarbij als een muze voor de schrijver.
‘Op wit papier. Fluister mij toe wat ik moet schrijven, mijn liefste, Aurora, mijn liefste.’
In deze metafictionele fragmenten neemt het meisje de gedaante aan van een dode geliefde, een sibille in de onderwereld, die de schrijver moet helpen met haar profetieën.
Uitgave Arbeiderspers/ECI
Gebonden hardcover, met stofomslag, 258 pagina's
In voortreffelijke staat
