Yvonne Jagtenberg schreef en tekende veel prentenboeken, onder andere over Hondje, Balotje, Arno, Motta, Max van Mars en Mijn wonderlijke oom. Boeken die over de hele wereld aan populariteit winnen en die verhalen over bijzondere dieren, kinderen monsters en ooms.
Yvonne Jagtenberg was een paar jaar werkzaam in de beeldende kunst voordat ze de overstap maakte naar het schrijven en illustreren van kinderboeken. De karakters Arno, Balotje en Hondje (de enige echte) worden wereldwijd omarmd. De boeken van Arno en Balotje zijn in negen talen vertaald en onder meer verschenen in Japan en de Verenigde Staten. In 2002 ontving Jagtenberg het Charlotte Köhlerstipendium voor haar gehele oeuvre. Hondje, de enige echte werd vertaald in het Frans, verkozen tot één van de Best Verzorgde Boeken 2016 én bekroond met het Zilveren Penseel 2016. Op 19 juni ontving Yvonne voor haar boek Mijn wonderlijke oom het Zilveren Penseel 2019.
Het Juryrapport Penselen en Paletten 2019:
‘Het unieke aan Mijn wonderlijke oom is die ene hand die tekst en tekeningen aanstuurde. Zowel de stijl van tekenen als de teksten van Yvonne Jagtenberg zijn los maar trefzeker. Met elkaar laten ze op overtuigende en sprankelende wijze zien hoe bevrijdend het is om te doen wat je het liefste doet, je eigen gevoel, drang of verbeelding volgen. Dat klinkt als een jaren 50-boodschap die in de figuur van monsieur Hulot, de wonderlijke oom, weer helemaal actueel is gemaakt.
Aan de hand van alledaagse situaties is de boodschap speels en impliciet. Een wandeling maken met deze wonderlijke oom wordt automatisch koorddansen op de stoeprand. En een berisping van een agent eindigt in een vrolijke dans. Je zal als kind maar zo’n speelse, inspirerende oom als oppas krijgen. Het boek is in alle opzichten een ode aan de kracht van de verbeelding. Behalve de losse lijnvoering die we van eerder werk kennen, gebruikte Yvonne in dit boek subtiele kleurvlakken die op zichzelf staande personages worden. Zo kan een gebouw ogen krijgen die van alles zien en verandert het schijnsel van de schemerlamp in een veilige hondenmand.
De lichaamstaal van de oom en het neefje op wie hij past, refereert in veel opzichten aan de stomme films van Jacques Tati. En toch is het boek meer dan een biopic. Het is een pleidooi voor vrijheid, voorstellingsvermogen en avontuur. Die maken het leven rijker dan de angstige houding van de ouders. Al deze aspecten bij elkaar maken Mijn wonderlijke oom tot een vrolijk, uitdagend boek dat uitnodigt tot meerdere keren lezen en bekijken. Even tijdloos als de films waarop het gebaseerd is en daardoor ook een aanmoediging om de films van Tati weer eens te kijken.’
Uit het Juryrapport Penselen en Paletten 2016:
‘Hondje, de enige echte vult het gat tussen prentenboeken en leesboeken. Een aanwinst dus en een genot om voor te lezen, zelfs aan kinderen die bang zijn voor honden. Of misschien juist voor hen.’
Prentenboek
Voor de eerste keer naar school
Een bijzonder prentenboek over een bijzondere dag
Yvonne Jagtenberg
Een bijzondere dag
Het was een bijzondere dag.
Op een gewone school.
Arno liep naar zijn klas.
Voor de eerste keer.
Arno zag een kop met grote oren,
grote tanden en grote ogen.
Arno dacht dat het misschien
beter was weer naar huis te gaan.
Maar dan mag hij de wolf zijn…
Arno is een beetje bang. Alles is nieuw: de klas, de juf, de kinderen. ‘Roodkapje’ kent Arno wel. Hij mag in de huid van de wolf kruipen. Dat vindt hij fijn. En opeens is hij niet meer bang.
Yvonne Jagtenberg illustreert voorleesverhalen voor Sesamstraat. Ze maakte ook ontroerende tekeningen voor Ik vind jou lief , uitgegeven bij Davidsfonds/Infodok. Op de eerste schooldag kruipt Yvonne Jagtenberg in de huid van een kind. Ze tekent en schrijft over die bijzondere dag op een even bijzondere manier.
Vanaf 3 jaar
Een eerste schooldag is spannend voor elk kind en het kan moeder en kind wekenlang bezighouden. Dit jaar is een prentenboek over dit onderwerp verschenen: Een bijzondere dag van Yvonne Jagtenberg. Het verhaal gaat over het jongetje Arno dat voor het eerst naar school gaat. Met zijn rugzak loopt hij door de eenzame gangen. Hij is een beetje bang voor een masker van een wolf met grote oren, grote tanden en grote ogen en zou eigenlijk wel weer naar huis willen. Toch klopt hij op de deur van zijn klaslokaal en gaat naar binnen. De kinderen kijken naar hem en één van hen neemt Arno bij de hand. Gedurende de dag werken, gymmen en zingen ze het liedje van Roodkapje. Arno mag de wolf spelen en zet het masker op dat hem eerder zo angstaanjagend aanstaarde. Hij krijgt er plezier in en wil nog een keer. De andere kinderen vinden het niet zo leuk meer en zijn wat bang geworden van deze 'wolf'. Dan is de dag alweer voorbij en verlaten de kinderen lachend de school. De moeder van Arno staat buiten te wachten.
Op één van de eerste pagina's staat een tekening van een gebouw, maar aan niets is te zien dat het om een school gaat. Ook zien we alleen Arno en geen moeder die hem vergezelt. Deze elementen zorgen ervoor dat de spanning van zo'n eerste dag zichtbaar wordt: zó'n grote school en ik ben daar helemaal alleen!
De hoofdthema's in dit verhaal, 'alleen zijn' en 'iets doen waar je eerst bang voor was', raken gevoelens en ervaringen waar alle kinderen mee te maken hebben. Dit prachtig geïllustreerde boek helpt ongetwijfeld bij activiteiten als samen op verhaal komen, spelen, praten, taaltekeningen en teksten maken over angstige en spannende gebeurtenissen. Door samen met jonge kinderen dit boek te lezen, zal zo'n eerste dag we eens 'een bijzondere dag' kunnen worden.
