Ze was sterk, de moeder, en ze hield als geen ander van het leven. Door haar huwelijk in Nederland terechtgekomen, bleef ze terugverlangen naar de Belgische weelde van weleer. Het eten. Het drinken. De feesten. Om haar heimwee te verzachten koos ze 'staan blijven en strijden' tot haar devies. In Koningin-moeder, een ontroerende roman-in-verhalen, wordt deze exuberante vrouw even liefdevol als welhaast voyeuristisch geportretteerd door een zoon die haar bewonderde en verafschuwde, maar zich bovenal met haar verbonden voelt. Hij beschrijft de grandeur en het verval van haar patriarchale familie in samenhang met haar flamboyante gedrag. De vader op de achtergrond is een zwijger uit lijfsbehoud, maar ook een man vol sprookjesachtige verhalen. In tien uitbundige schetsen (volgens de flap een 'roman-in-verhalen') schildert de auteur het Vlaamse milieu rond zijn moeder, het dorp, de grote familie en alle gebruiken in een rooms-folkloristische entourage. Niet voor niets wordt zijn moeder een 'koningin' genoemd, verpieterd in Nederland en voortdurend terugverlangend naar de weelderigheid van België. Uiterlijk en innerlijk is zij een matrone van levenslustige allure. Zij is de verpersoonlijking van de lente, met alle bloei en luciditeit van een stralende onbezorgdheid. Zijn vader is daarentegen een teruggetrokken man, en rechter en een verwoed jager. Van die laatste bezigheid beschrijft de zoon alle kenmerken: de bossen en het wild, de schranspartijen en het avontuur. En dat alles 'grijpt in elkaar, het pathos van de gebaren en de lyriek van een onnavolgbare woordenvloed...'. Soms doen de beschrijvingen denken aan het Pallieterse milieu van driekwart eeuw geleden, met dezelfde nostalgische hang naar verheerlijking van het aardse. Van Kempen (1944) is literair criticus van 'De Groene'. Kleine druk.
