Toon Tellegen (Brielle, 1941) is dichter, kinderboekenschrijver en schrijver van proza en toneel voor volwassenen. In 1980 verscheen zijn eerste boek, De zin van een liguster, een dichtbundel voor volwassenen. Zijn eerste bundel dierenverhalen, Er ging geen dag voorbij, werd gepubliceerd in 1984. Er volgden nog vele bundels allegorische dierenverhalen; in 1995 verscheen voor het eerst een omvangrijke verzameling daarvan in Misschien wisten zij alles. Onlangs werd die verzameling opgevolgd door een nieuw deel: Iedereen was er.
Voor volwassenen schrijft Tellegen niet alleen poëzie (inmiddels zijn meer dan twintig bundels verschenen), maar ook proza, zoals Twee oude vrouwtjes, Dora, Brieven aan Doornroosje en het voor de Libris Literatuur Prijs genomineerde De trein naar Pavlovsk en Oostvoorne (verhalen die zijn Russische grootvader hem vertelde).
Hij won talloze prijzen met zijn boeken voor kinderen en voor volwassenen. De roman De genezing van de krekel werd in 2000 bekroond met De Gouden Uil. Voor zijn gehele oeuvre ontving Tellegen de Hendrik de Vriesprijs 2006 en de Constantijn Huygensprijs 2007.
In de afgelopen jaren verschenen respectievelijk de dierenromans De genezing van de krekel, Het vertrek van de mier, Het wezen van de olifant en Het geluk van de sprinkhaan.
De dierenverhalen van Tellegen worden onder andere vertaald in Frankrijk, Italië, Spanje, Duitsland, Zweden, Tsjechië, China, Rusland, Polen en Finland
Op een dag merkt de krekel dat hij een vreemd gevoel in zijn hoofd heeft. Het is een zwaar, onwrikbaar gevoel, dat niet meer weg wil gaan. De dieren noemen hem niet meer de krekel, maar de sombere krekel.
Pas na lange tijd en met veel moeite verdwijnt dat gevoel weer uit zijn hoofd.
Toon Tellegen schetst het portret van de krekel die gebukt gaat onder een depressie en daar ten slotte weer van herstelt.
In het bijzondere bos, waar, van alle dieren één exemplaar voorhanden is, leeft óók de krekel. Op zekere dag overkomt hem iets raars. Een onwrikbaar, somber gevoel heeft zich in zijn hoofd genesteld en maakt het leven bijna onmogelijk. Alle dieren van olifant tot eekhoorn doen hun uiterste best, dat sombere gevoel te verdrijven en ze gaan daarin héél ver. Dat kan, omdat alle dieren met elkaar omgaan als gelijkwaardig in grootte en gewicht en ook wat inbreng betreft. De pogingen van de dieren zijn op fantasievolle wijze en met humor in korte hoofdstukken poëtisch verwoord. Het abstracte gevoel, somberheid, wordt concreet gemaakt en van alle kanten belicht, evenals de daaruit voortvloeiende gevoelens. Machteloosheid en aanvaarding worden duidelijk uit het dwangmatige klimgedrag van de olifant, die zich steeds weer neerlegt bij de gevolgen. Het overbrengen van abstracte begrippen naar voelbare emoties gebeurt op een zeer fijnzinnige en vindingrijke manier. Vanwege de aard van het onderwerp komt het boek beter tot z'n recht vanaf ca. veertien à vijftien jaar.
