SIMONE DE BEAUVOIR
** LES MANDARINS **
EDITEUR NRF GALLIMARD
FORMAT 205 X 142 X 39 + 579 PGS + 580 GRS
EXPED EN BELGIQUE 5,50 EURO .
Simone de Beauvoir (Parijs, 9 januari 1908 – ald., 14
april 1986) was een Frans filosofe, schrijfster en
feministe.
Simone de Beauvoir werd geboren in Parijs als oudste dochter
van een deftig, maar niet al te bemiddeld gezin. Al vanaf
haar tweede krijgt ze godsdienstonderwijs van haar moeder en
op latere leeftijd volgt ze haar onderwijs aan de
kloosterschool. Maar de Beauvoir maakte haar eigen keuzes en
geloofde niet in God. Zij koos voor haar waarheid, voor haar
zijn de zonden van de mens niet te beboeten, je bent
verantwoordelijk voor je eigen daden.
Omdat haar ouders niet genoeg geld hadden om een bruidsschat
voor hun dochters te bekostigen, moest Simone in haar eigen
levensonderhoud kunnen voorzien. De Beauvoir moest gaan
studeren, wat ze met haar aangeboren intelligentie
natuurlijk heerlijk vond. Aan de Parijse universiteit de
Sorbonne studeerde ze literatuurwetenschappen, wiskunde en
filosofie. Na haar studies werd ze toegelaten op de
docentenopleiding, waarvoor ze bij de École normale
supérieure moest zijn. Daar leerde de Beauvoir een
intellectuele jongeman genaamd Jean-Paul Sartre kennen, hij
zou haar gezel voor het leven worden. In haar relatie met
Sartre wilde Simone koste wat kost haar zelfstandigheid
bewaren. Zo wees ze zelfs een huwelijksaanzoek van zijn kant
af en nam een onderwijsaanstelling in de provincie aan, ver
van Sartre en Parijs. Tot aan Sartres dood in 1980 zou hun
relatie gebaseerd blijven op onderlinge afspraken zodat geen
van beiden hun persoonlijke vrijheid op hoefde te geven. In
zowel het werk van Sartre als in het werk van de Beauvoir
zal altijd de invloed van de ander merkbaar aanwezig zijn.
In de oorlog kreeg de positief ingestelde Simone een harde
les, Sartre was naar het front gestuurd en de scheiding viel
haar zwaar. Voor haar literaire carrière betekende de
oorlog juist een positieve wending. Hoewel ze al jaren bezig
was met allerlei voorzichtige beginnetjes van boeken,
schreef ze haar eerste volledige boek pas in 1938.
Uitgenodigd zou echter pas in 1943 uitkomen. Zelf zegt ze:
Literatuur wordt geboren als er in het leven iets misloopt.
Vanaf de oorlog begon ze zich ook meer te interesseren voor
de politiek, die een belangrijke rol speelt in haar werk. Op
latere leeftijd zou de Beauvoir zelf ook een belangrijke rol
gaan spelen, onder andere, in de vrouwenbeweging. In 1943
werd de Beauvoir als onderwijzeres ontslagen en nam ze alle
tijd om zich tot het schrijven te wenden. Haar debuut uit
1943 werd al in 1944 gevolgd door het boek, De anderen.
Voorin dat boek staat: Maar de mens is gedoemd te leven;
zijn eigen leven te leven. En dat houdt in dat hij niet
anders kan dan indringen in het leven van een ander. Want
het is onmogelijk te leven zonder vuile handen te maken.
Simone de Beauvoir werd na de oorlog gerekend tot de
existentialisten, een stroming die aangevoerd wordt door
Sartre, Camus en Dumas. Zij gaan uit van ieders eigen
verantwoordelijkheid ten opzichte van zichzelf en de hele
wereld om hen heen. In 1947 kwam het boek, Niemand is
onsterfelijk uit en groeide haar bekendheid vanwege haar
actieve politieke bestaan.
In 1949 schreef ze het essay, De tweede sekse, waarin ze
pleit voor de economische onafhankelijkheid van de vrouw. De
Beauvoir signaleerde dat de positie van de vrouw al sinds
1919 (invoering van het kiesrecht voor de vrouw) niet meer
verbeterd was en wilde dit aan de kaak stellen. Ze was tegen
de rol van de vrouw in het klassieke huwelijk omdat de vrouw
dan volledig afhankelijk was van de man. Ze zei: Je moet
leven in een morele, psychische, totale innerlijke
afhankelijkheid van een man; dat zou geen enkel menselijk
wezen mogen accepteren. Tevens is haar bekendste uitspraak
in "le deuxieme sexe" te lezen: "Je wordt niet als vrouw
geboren, maar je wordt vrouw gemaakt". Hiermee doelt ze op
het feit dat vrouwen zich niet onderscheiden door
fysiologische of anatomische verschillen, maar de mannen
maken vrouwen tot vrouwen. Volgens de Beauvoir maken mannen
geen volwaardige individuen van vrouwen. Mannen zouden
subjecten zijn die voor zichzelf kunnen leven, vrouwen
zouden objecten zijn, die dienstbaar moeten zijn richting
mannen. Voorin haar essay stond een quote van Poulain de la
Barre: Al wat door mannen over vrouwen is geschreven moet
als verdacht worden beschouwd omdat ze zowel rechter als
partij in het geschil zijn. Onder andere door dit essay en
met Simone de Beauvoir als inspirator begon de tweede
feministische golf.
In 1954 kwam het boek, De Mandarijnen uit, waarvoor de
Beauvoir de Prix Goncourt zou ontvangen. Het werd in 1958
gevolgd door haar memoires in Mémoires d'une jeune fille
rangée. Na de dood van haar moeder schreef Simone het boek,
Une mort très douce, dat in 1964 uitkwam. Les belles images
kwam in 1966 uit en La vieillesse in 1970.
Als in 1980 haar levensgezel Jean-Paul Sartre overlijdt, is
ze kapot: ze schrijft nog het boek, La Cérémonie des
adieux: Jean-Paul Sartre. Zelf zou Simone de Beauvoir zes
jaar later overlijden in Parijs, lichamelijk en geestelijk
uitgeput door verslavingen aan alcohol en amfetaminen.
Bibliografie
romans
1943 L'Invitée; (Ned. vert.: 1964; Uitgenodigd; door:
Greetje van den Bergh)
1945 Le Sang des autres; (Ned. vert.: 1965; De anderen;
door: L.P.J. Braat en 1980; Bloed van anderen; door: Ernst
van Altena)
1946 Tous les hommes sont mortels; (Ned. vert.: 1974;
Niemand is onsterfelijk; door: Jan Hardenberg en 1982; Alle
mensen zijn sterfelijk; door: Greetje van den Bergh)
1954 Les Mandarins; (Ned. vert.: 1963; De mandarijnen; door:
Jan Hardenberg)
1966 Les Belles Images; (Ned. vert.: 1967; De schone schijn;
door: Jan Hardenberg en 1979; Een wereld van mooie plaatjes;
door: Ernst van Altena)
1967 La Femme rompue; (Ned. vert.: 1968; De gebroken vrouw;
door: J. Huijts)
1979 Quand prime le spirituel; (Ned. vert.: 1981; Met kramp
in de ziel; door: Jeanne Holierhoek)
essays
1944 Pyrrhus et Cinéas
1947 Pour une morale de l'ambiguïté; (Ned. vert.: 1958;
Pleidooi voor een moraal der dubbelzinnigheid; door: Paul
Rodenko)
1948 L'Existentialisme et la Sagesse des nations; (Ned.
vert.: 1989; Oog om oog; door: Ivo Gay)
1949 Le Deuxième sexe; (Ned. vert.: 1982; De tweede sekse;
door: Jan Hardenberg)
1955 Privilèges
1957 La Longue Marche
1963 Faut-il brûler Sade; (Ned. vert.: Marquis De Sade en
1985; Markies De Sade; door: C. Veerman)
mémoires
1948 L' Amérique au jour le jour
1958 Mémoires d'une jeune fille rangée; autobiografie,
deel 1; (Ned. vert.: 1965; Herinneringen van een welopgevoed
meisje en 1974; Een welopgevoed meisje; door: Jan
Hardenberg)
1960 La Force de l'âge; autobiografie deel 2; (Ned. vert.:
1968; De bloei van het leven; door: Christopher Logue)
1963 La Force des choses; autobiografie deel 3; (Ned. vert.:
1969-70; De druk der omstandigheden; door: L. Witsenburg)
1964 Une mort très douce; (Ned. vert.: 1979; Een zachte
dood; door: Greetje van den Bergh)
1970 La Vieillesse; (Ned. vert.: 1975; De ouderdom; door:
Jan Hardenberg)
1972 Tout compte fait; autobiografie deel 4; (Ned. vert.:
1979; Alles welbeschouwd; door: Pieter Grashoff)
La Cérémonie des adieux; Jean-Paul Sartre; (Ned. vert.:
1958; Het afscheid; door: Frans de Haan)
toneel
1945 Les bouches inutiles
