346 pagina's
Ik heb afscheid
genomen,
van alle dingen
van alles,
van het hele lange jaar.
Maar die dag
nam ik enkel afscheid
van jou
mijn meisje.
Ruud Heinsius laat het verleden in flarden voor zijn geest voorbijkomen. Zijn boek is een nagedachtenis aan zijn vrouw Reins, zijn zoon Robert, zijn dochter Monique en zijn eerste dochter lang geleden. Het zijn aan flarden gescheurde gedachten, over waanzin, ziekte en angst, over aan flarden gescheurde levens, waarbij hij probeert de kleur geel, als deel van de zon en vrolijkheid, de boventoon te laten voeren.
Hij vertelt, hoe de dood in steeds verschillende gedaantes bij herhaling aan de deur van zijn hart klopte. Hoe wanhopig hij werd van hulpverleners die bleven zeggen dat het beter ging. Hoe hij tot de kern van zijn wezen doordrong, daar waar het toch nog licht kon worden.
Aangrijpend, eerlijk, kwetsbaar.
Wie wijst me de weg
wie kan mij zeggen
doe ik het goed,
doe ik het slecht.
Ik wil toch enkel
dat jij gelukkig bent
doe ik het goed,
doe ik het slecht.
De auteur schreef dit boek om zijn herinneringen aan diverse traumatische ervaringen vast te leggen en om ouders van (beginnende) drugsverslaafden te waarschuwen en troost te bieden. Verdriet en pijn na het verongelukken van zijn dan zestienjarige dochter en het aan kanker lijden en sterven van zijn echtgenote komen aan de orde. Maar vooral de ruim twintig jaar strijd om zijn zoon (tevergeefs) van drugs af te helpen tot de zoon (dan 37 jaar) 'slaagt' in zijn zoveelste poging tot zelfdoding. Veel soorten drugs en verscheidene klinieken en hulpverleners worden bij name genoemd. Gedichtjes van zijn echtgenote en anderen, citaten uit brieven en rapporten van 'hulpverleners' en dagboekfragmenten van de zoon illustreren zijn verhalen.
De auteur schreef eerder een boek over een vader/zoon/drugsrelatie, 'Er wordt zoveel verzwegen' (2000)*. Voor ouders van drugsverslaafden heel herkenbaar en daarom mogelijk een (schrale) troost, een hulp of waarschuwing.
