Roman frister - israël het nieuwe gezicht van het oude land
hardcover, circa a4-formaat
paar witte streepjes op de voorkaft
bieden
bij verzending wordt nog bekeken wat de portokosten zijn
drie mannen aan de top: hun kijk op het verleden, heden en de toekomst aan het oorlogsfront duurt de strijd voort , op het thuisfront vindt het normale werk doorgaan het vangt aan met de kijk van drie topfiguren op het verleden (ben goerion, boodschap aan de jeugd) van het heden (allon, opvoeding tot menselijkheid in oorlogstijd) en van de toekomst (dajan, vreest niet). Het boek wil iets laten zien en voelbaar maken van wat israël heeft meegemaakt sinds de dag, dat de staat israël werd uitgeroepen. De lezer vindt hier geen ge detailleerde beschrijving van veldslagen en dergelijke, maar momentopnamen uit het leven van de israëli’s, zoals zij betrokken waren en zijn bij de ontwikkeling, die israël meemaakte in deze vijf en twintig jaar. De auteur geeft een beeld van de vreugde, als de verenigde naties in nov. ’47 Besluiten tot de verdeling van palestina, van de zware opofferingen daarna, bijvoorbeeld van de voedselkonvooien, die him weg naar jeruzalem afleggen terwijl de dood loert, van de sinai-veldtocht en de zesdaagse oorlog van juni ’67 met wat de israeli ziet als het belangrijkste resultaat de bevrijding van jeruzalem, bij welke strijd vele slachtoffers gevallen zijn. En, zegt de schrijver: er is geen weg terug naar een verdeeld jeruzalem. Ik geloof, dat hij gelijk heeft. De allerlaatste ontwikkeling kon hier niet worden vermeld. Wij leven snel. Het boek laat iets zien van de schaduwen: de armoede o.a. Op het sociale vlak en niet minder economische problemen. Men is er niet gerust op wat de toekomst zal brengen. De auteur schrijft (eind sept. ’72) „Grote mogendheden kunnen zich de luxe veroorloven iets op te geven. Kleine landen als israël hebben niets om op te geven. Een serieuze concessie betekent zelfmoord”. Mij trof ook de opmerking: „in de dagen die aan de zesdaagse oorlog voorafgingen, gaven honderdduizenden over de gehele wereld blijk van hun sympathie met de staat, die met vernietiging werd bedreigd, maar dezelfde mensen zijn niet in staat een overwinnend israël te accepteren.” – Wij kunnen deze klacht wel begrijpen, maar zidlen toch blijven hopen op de vrede voor jeruzalem, en dan vrede in de diepste zin van schalom. Vele unieke foto’s laten de tekst voor de lezer leven en maken het geheel tot een prachtuitgave.
