Een Zoektocht Naar Identiteit.
237 pagina's
Rob Wijnberg (Winschoten, 1982) studeerde filosofie aan de Universiteit van Amsterdam. Zijn loopbaan in de journalistiek begon in 2001 met een vaste column in Dagblad De Telegraaf. Ook schreef hij de rubriek 'Het Schoolplein' voor de jongerenpagina, waarvoor hij wekelijks middelbare scholieren uit heel Nederland interviewde over de actualiteit. In 2005 verscheen zijn eerste lange essay in De Groene Amsterdammer, getiteld 'Waarom het de jeugd niet meer kan boeiuh'. Het essay werd vertaald in het Frans door het opinietijdschrift Le Courrier International. Samen met het vervolgessay 'Creality-tv' vormden de publicaties de opmaat voor het politiek-maatschappelijke pamflet 'Boeiuh - Het stille protest van de jeugd'.
We gaan er als vanzelfsprekend van uit dat ieder van ons een identiteit heeft, maar als ons op de man of vrouw af wordt gevraagd wie we dan wel zijn, weten we het opeens niet meer zo goed. We noemen onze naam, maar wat zegt die eigenlijk? We vertellen ons beroep, maar is dat wel zo relevant? We beginnen over onze afkomst, maar doet die er nog toe?
Onze identiteit lijkt te bestaan, maar vervluchtigt in een wereld waarin iedereen op internet een nickname heeft, een jobhopper is of een wereldburger wil zijn. Dus wordt het tijd voor grondige overpeinzingen – van jonge filosofen als Stine Jensen en Rob Wijnberg. We ontlenen ons 'ik' aan allerlei heel concrete dingen: aan ons lichaam, onze liefdes, ons lijden, ons verleden, ons seksuele leven, onze behoefte aan erkenning en de groep waartoe we behoren. En aan grote denkers die de mens geprobeerd hebben te definiëren.
Jensen en Wijnberg blikken terug op die geschiedenis en voegen er hun eigentijdse visie aan toe. Met Dus ik ben leveren ze een beeld van onze identiteit waarmee we waarlijk voort kunnen.
Het thema identiteit staat prominent op de publieke agenda van de huidige multiculturele samenleving. Hoe definieren we identiteit en welk aspect wordt dan centraal gesteld, zo vragen de auteurs zich af. Gaat het om het oude cartesiaanse adagium: ik denk, dus ik ben, of gaat het primair om emotie: ik voel, dus ik ben? Maar zijn gevoelens wel altijd authentiek? Gevoelens kun je immers veinzen. Veel mensen wijzen op hun beroep bij het bepalen van hun identiteit. Anderen op hun afkomst of verleden, of op de partner bij wie of de groep waartoe ze horen, hoewel dat laatste steeds minder belangrijk wordt in de geindividualiseerde en geseculariseerde maatschappij. Ook kun je via je consumptiepatroon demonstreren wie je bent, door met - opvallende - aankopen en bezittingen je 'stijl' en status tot uitdrukking te brengen. Dat kan ook via het uiterlijk, dat kan laten zien wie je bent en tot welke groep je behoort en als je er goed uitziet, krijg je meer erkenning en zelfvertrouwen. Alle aspecten overziend, concluderen de schrijvers dat een pragmatische houding tegenover maatschappelijke en persoonlijke (identiteits)problemen de beste is. Wat de mens nodig heeft, is niet zekerheid, maar de moed om te kiezen: ik durf te kiezen, dus ik ben.
