Draagmoederschap, eiceldonatie, kunstmatige inseminatie, invitro-fertilisatie, embryo-transfer, zwanger worden na de menopauze: er zijn tegenwoordig vele technische ingrepen mogelijk om de natuur bij de voortplanting een handje te helpen. En als de zwangerschap eenmaal tot stand is gekomen kan door middel van prenatale diagnostiek meer zekerheid worden verkregen over de gezondheid van de baby. Wat betekenen al deze nieuwe technieken voor het kind, maar ook voor de moeder en de vader? En wat is in ruimere zin de betekenis van genetische manipulatie voor mens, dier en plant? Moet alles wat op genoemde gebieden technisch mogelijk is ook worden toegepast? In 'Hoe ver gaan we?' analyseren medici, psychologen, juristen en practici ontwikkelingen en geven hun visie. De vernieuwingen worden uitgebreid in kaart gebracht met aandacht voor de veranderingen in de afgelopen 100 jaar. Dit boek heeft een wat onevenwichtige opbouw. Het eerste deel bestaat uit een uitvoerige beschouwing van R. Hoksbergen - hoogleraar adoptievraagstukken te Utrecht - over moderne voortplantingstechnologie. Hij signaleert en kritiseert dat de moderne, medische vruchtbaarheidsbehandelingen uitsluitend de wensen, belangen en voorkeuren van volwassenen dienen. Geheel anders gaat het toe bij adoptie, waar het belang van het kind doorslaggevend is. Het tweede deel bestaat uit 11 korte bijdragen die qua teneur min of meer in lijn zijn met de gedachtengang van Hoksbergen. Sommige bijdragen zijn feitelijk en informatief (Oosterwijk over klinische genetica, Doek over juridische aspecten), andere zijn meer opiniërend, sfeerbepalend (Oosterdijk over kunstmatige voortplanting), speculatief (Jongbloet over seizoensinvloeden bij de conceptie) of van elders toegevoegd (interview met Leenen, bijdrage van Andreas Burnier). De opzet van het boek is wat rommelig, maar de thematiek - vooral in het stuk van Hoksbergen goed verwoord - is ernstig en actueel
