'Waarom zit ik toch altijd zonder geld!?'wilde Jopie van mij weten toen we op een avond met Sjors in cafe de Wijman zaten. 'Misschien moet je 's gaan werken, 'stelde ik voor. Werken? Bah! Had jij die tv maar meegenomen gisteren, dan konden we die nu tenminste verkopen! 'was het antwoord. Jopie doelde op de vorige nacht, toen we dronken ergens in Santpoort een kraak hadden gezet bij een restaurant. In het hele pand stond niets van waarde behalve een reusachtige Philips kleuren-tv, die in een hoek van de eetzaal aan de muur bevestigd zat. Uit onvrede over deze magere buit, waren Sjors en hij in razernij ontstoken en hadden het volledige meubilair aan splinters getrapt. 'Zo heb je tenminste nog een beetje eer van je werk,' vonden ze. Als toegift smeten ze een grote eiken eettafel dwars door de voorruit. Terwijl ze dood gemoederee rd over de vensterbank naar buiten stapten, loeide Jopie naar mij: 'We gaan! Neem jij die tv effe mee.' 'Waarom ik?' riep ik terug, maar ze reageerden niet en liepen zonder om te kijken door. Met snoeren en al had ik het toestel uit de muur gerukt en was achter ze aangerend. Het kreng bleek echter niet te tillen. Na een aantal meters strompelen moest ik 'm al op de keien laten donderen...
