190 pagina's
Pierre Mérot is geboren in Parijs en is dik in de veertig.
Oom is geboren in Parijs en is dik in de veertig.
Oom is ongetrouwd, heeft geen kinderen, drinkt en is werkeloos.
Oom gaat langzaam dood aan gebrek aan liefde.
Oom kent vele dames. Ze vallen hem altijd tegen.
Oom pleegt tweemaal een poging tot gevoelszelfmoord – het huwelijk. Beide keren werd het niets.
Ooms seksualiteit laat te wensen over. Het begon in de jaren zestig, toen men hem wijsmaakte dat hij nog niet geslachtsrijp was. Zorgelijk mat hij dagelijks zijn ballen met een schuifmaat. Het mocht niet baten.
Memmen werd zeer lovend ontvangen door de Franse pers en in 2003 bekroond met de prestigieuze Prix de Flore.
Moederbinding of moederhaat? Wie het weet mag het zeggen. De alcoholische veertiger, hier 'Oom' geheten, wat in deze semi-autobiografische satire nabijheid en afstand schept, weet wel dat hij het traject van moeder naar minnares, van roes naar kater, van troost naar eenzaamheid tal van keren vica versa heeft afgelegd en dat de wereld er een is van markt en strijd, waarin hij de gedoodverfde loser is. Dat is nu eenmaal zijn lot. Niet dat dat aanleiding is tot tobberig geneuzel. Integendeel! Met verve, al dan niet beneveld, brengt Oom een aan vlijt ten onder gaande wereld in kaart en prikt genadeloos en cynisch alle streefdoelen en inspanningen als kansloze illusies door. Het gezin net zo goed als een relatie, de school (hoofdstuk 15 zou op iedere lerarenopleiding aan bod moeten komen) net zo goed als het bedrijfsleven. Zwartgallige humor op zijn best. Gebonden; vrij kleine druk.
