OTMARS ZONEN
Peter Buwalda
Dolf woont alleen met zijn moeder, maar dat verandert als Otmar in zijn leven en dat van zijn moeder verschijnt. Nadat Otmar en zijn moeder een relatie met elkaar krijgen, verhuizen zij al snel naar Otmars woonadres.
Otmar blijkt de vader te zijn van twee muzikaal hoogbegaafde kinderen, het meisje Tosca en de jongen Dolf. Aangezien het te verwarrend is om twee jongens in huis te hebben die Dolf heten, wordt de vaderloze Dolf voortaan Ludwig genoemd en deze Ludwig is dus een van de hoofdpersonen in het boek.
Het is één van de vele spielereitjes die Peter Buwalda zich veroorlooft in Otmars zonen. De muzikale Dolf is namelijk helemaal gefascineerd door Ludwig van Beethoven en lijkt zelfs te denken dat hij diens reïncarnatie is.
Het is slechts één van de vele verhaallijnen waarmee Otmars zonen doorspekt is.
Op het Siberische eiland Sakhalin ontmoet een volwassen Ludwig in de huidige tijd een oude jeugdvriendin.
Deze Isabelle Orthel is een journaliste, die Johan Tromp – de plaatselijke Shell-CEO – wil confronteren met zijn betrokkenheid bij een fatale kidnap in Nigeria.
En laat Ludwig Smit er nu net achter zijn gekomen dat deze Johan Tromp zijn biologische vader is!
Ondertussen leren we van de vele flashbacks in het verhaal dat Isabelle gek is op Markies de Sade en in het verleden een SM relatie met Tromp heeft gehad.
Zowel Ludwig als Isabelle hebben dus nog een appeltje met deze Johan Tromp te schillen.
Er speelt onder de oppervlakte ontzettend veel in Otmars zonen.
Een verstoorde vader-zoon relatie, familiegeheimen, misstanden in Nigeria, allerlei verknipte seksuele machtsrelaties, om er maar een willekeurig aantal te noemen. Alles grijpt op de één of andere manier in elkaar, maar het is misschien beter om er niet te veel over na te denken en je gewoon mee te laten slepen door de virtuoze vertelstijl van Peter Buwalda.
Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief van Ludwig en Isabelle en op het laatst komt ook nog even Johan Tromp aan het woord.
De verschillende perspectiefwisselingen vinden heel subtiel plaats. Voordat je er als lezer erg in hebt zit je alweer in het hoofd van de ander. Het is sowieso opletten geblazen, want er vinden niet alleen vloeiende perspectiefwisselingen plaats, maar het verhaal gaat ook nog eens moeiteloos heen en weer in de tijd.
Met de kennis van nu valt goed voor te stellen hoe Peter Buwalda met het verhaal geworsteld moet hebben.
Als de publicatiedatum echter niet zou zijn verschoven dan zou dat vermoedelijk veel minder het geval zijn geweest juist omdat alles zo naadloos op elkaar aansluit.
Uitgave: De Bezige Bij
Kloeke paperback, 607 pagina's
In uitstekende staat
