Vandaag ben ik de vrouw van mijn leven tegengekomen. Ze zat helemaal achter in mijn lievelingscafé, aan de houten tafel bij de spiegelwand, en lachte naar me. Helaas was ze niet alleen. Een man zat naast haar en hield haar hand vast. Ik keek alleen maar naar haar, roerde in mijn koffie en smeekte de voorzienigheid om een wonder. En toen gebeurde het. De vrouw van mijn leven stond op en ging naar het toilet. Toen ze terugkwam, knipoogde ze naar me en liet met een verrassende beweging een kaartje op mijn bord vallen, waarop een naam en een telefoonnummer stond. Verder niets. Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap. En zo begonnen de opwindendste vierentwintig uur van mijn leven133;' De vrouw van mijn leven is een vrolijke, veder licht e roman over een man die de liefde van zijn leven achterna gaat. Cliche of klasse? De opmaat tot het amoureuze avontuur van de jonge boekhandelaar Antoine is alvast uiterst banaal. Overweldigd door de lonkende blikken en haar telefoonnummer hem door de verleidelijke Isabelle toegeworpen in de vermaarde toeristenattractie Cafe de Flore, eertijds pleisterplaats van Sartre en De Beauvoir, wil hij zo snel mogelijk een afspraak maken, als een vogelpoepje, ajakkes!, onverhoeds het laatste cijfer onleesbaar maakt. Het afbellen van de tien mogelijke nummers, een rondgang langs alweer toeristische pleisterplaatsen en invoelende steun van collega Julie en vriend Nathan leiden wel tot kluchtige situaties, maar dat alles vermag toch niet te verrassen. Wat dan wel weer royaal gecompenseerd wordt door de ontegenzeglijke charme van een amusante dwaaltocht door romantisch Parijs. Plattegrond ernaast en nalopen maar! Curieus natuurlijk dat een Franse auteur ( 1 98 0 ; boekver koper, studie romanistiek en geschiedenis aan de Sorbonne, proefschrift onderweg) zijn debuut in een Duitse vertaling publiceert; deze Nederlandse vertaling is daarvan weer een vertaling.
