zelfportret met ouders
264 pagina's
De moeder is gestorven, haar huis moet leeg... Het zijn vooral de gewone, alledaagse, met betekenis geladen voorwerpen die bij haar zoon de herinneringen op gang brengen. Een boodschappentas, een kookboek of een bril gaan functioneren als grillige gidsen naar een gereformeerde jeugd in de jaren vijftig en naar een kindertijd die bepaald werd door ziekte en dood. Pas na het onherroepelijk leegmaken van de vertrekken waarin hij zijn jeugd en zijn moeder haar laatste dagen sleet komt hij tot iets als een vergelijk tussen de benauwdheid van toen en het nagekomen begrip van iemand die, zelf gezegend met kinderen, zo goed en zo kwaad als het ging volwassen is geworden. 'Een geschiedenis zo hilarisch en tegelijk ontroerend dat je bij het lezen voortdurend de tranen uit je ogen aan het veg en bent.' - Doeschka Meijsing in Elsevier Buitengewoon mooi debuut van de schrijver van novellen, kinderboeken, columns. In dit autobiografisch boek legt hij zijn pseudoniem af en beschrijft als Tjit Reinsma het besloten, godvruchtig gezin waarvan hij zo lang 'loyaal onderdeel' is geweest. Aanleiding is het opruimen van het ouderlijk huis na de dood van zijn moeder. Obsessioneel precies en met vele montere, geestige gelegenheidsfilosofieën typeert hij de personen, voorwerpen en gebeurtenissen uit zijn jeugd. De dood van een broertje en een zusje, lang geleden, overschaduwen het beeld van een zonnige en ook wat tuttige tijd, waarin iedereen van vlak na de Tweede Wereldoorlog veel zal herkennen. Ook zelfanalyse zorgt voor schaduw. We lezen hoe het altijd reflecterende, gevoelige kind van toen als volwassene terechtkomt in een heilloze spiraal van denken-om-het-denken. Daaruit kruipt hij weer te voorschijn met een subtiel soort steun van de ouders en vooral van zijn vrouw. Want inmiddels heeft hij zelf een gezin gesticht, waarover hij al even geestig en met bijna plechtige liefde rapporteert. Voornamer pleidooi voor het gezin dan dit voorbeeldige boek bestaat er niet
