driehonderd dagen in Afghanistan
143 pagina's
Een jonge Colombiaanse gynaecologe gaat in 2003 uit idealisme een jaar werken in Afghanistan. Uit hoofde van haar beroep komt ze vooral in contact met vrouwen. Wat ze van Afghanistan ziet, observeert ze met eigen ogen; wat ze over Afghanistan hoort, komt meestal vanachter de burka vandaan. Elke dag schrijft Natalia e-mails over haar belevenissen aan haar familie en vrienden in Colombia. Ze werkt ze na terugkomst in haar vaderland uit tot een onthutsend boek over een land en een cultuur die grotendeels verwoest zijn door de Talibaan. En dat nu ondanks de internationale troepenmacht, geteisterd wordt door plaatselijke krijgsheren, die zich tegen elkaar en samen tegen het land in opbouw richten. Slachtoffers zijn vooral de kinderen – en de vrouwen. Hun levensverwachting is laag, de meeste vrouwen weten niets van hun lichaam en van seksualiteit, velen sterven in het kraambed, ze worstelen met familietradities, onderdrukking en armoede; en ze blijven de burka dragen – om hun laatste vrijheid te beschermen, de vrijheid van kijken.Vrouwen en kinderen het laatst is niet nog een boek over het alledaagse leven in een bijna vergeten land, maar een subtiel bericht over vrouwen die worstelen met familietradities, geloof, totale onwetenheid met betrekking tot hun lichaam en seksualiteit en een ontroerend verhaal over de onverwoestbare levensblijheid van kinderen.
In bijna zeventig hoofdstukjes van gemiddeld twee pagina's doet de voor Artsen Zonder Grenzen werkende Colombiaanse gynaecologe Natalia Aguirre Zimerman verslag van de tien maanden dat zij in 2003 en 2004 werkte in Afghanistan. Per e-mail stuurde zij columns met haar ervaringen op, die in dit boek gebundeld zijn. Natalia had als vrouw toegang tot de afgesloten wereld van Afghaanse meisjes en vrouwen. Daardoor kwam zij veel te weten over de wensen, verlangens, intimiteiten, onderlinge verhoudingen, angsten en vreugdes van vrouwen. Zij verhaalt over de hardheid van het Afghaanse leven, het lijden maar ook de trots, vindingrijkheid en veerkracht van de bevolking. Haar bijzondere kijk op en inkijk in Afghaanse mensenlevens wordt op nuchtere en beschrijvende wijze verteld, zoals een opmerkzame waarnemer die ergens voor het eerst komt. Zij heeft een eigen, gedecideerde mening en kan onaangename zaken soms bijna onderkoeld vertellen om niet de verhaallijn in emoties te smoren. Serieuze thema's worden op luchtige en soms humoristische wijze maar sterk betrokken verteld. Met een twintigtal kleurenfoto's.
