Aileen Wuornos (Charlize Theron) groeit op in een zeer gewelddadige omgeving. Haar jeugd wordt gekenmerkt door misbruik en drugsgebruik. Ze begint te werken als prostituée langs snelwegen. In een bar in Florida ontmoet ze Selby Wall (Christina Ricci), die verstoten werd door haar ouders vanwege haar homoseksuele gevoelens. Aileen wordt verliefd op Selby, maar slaagt er niet in normaal werk te vinden. Na een zoveelste poging van een klant om haar te verkrachten, schiet ze hem neer uit zelfverdediging. Dit zal echter niet de enige moord zijn die ze begaat. Wat moeten we nog met seriemoordenaarfilms? Was dat genre niet compleet uitgewoond dankzij al die klonen van Seven en The Silence of the Lambs? Nou, nee dus. Monster (gebaseerd op een waargebeurd verhaal!) maakt er aangrijpend drama van. De afdeling CSI komt in Monster niet aan b od. Niemand hoeft op de plaats van de misdaad op zoek naar tips omtrent de identiteit van de dooien, de kijker wordt niet om de tuin geleid of in het ongewisse gelaten. We weten al dat de zeven dode mannen vermoord zijn door Aileen Wuornos, een prostituee die haar klanten werft langs de snelwegen van Florida. Een ellendig bestaan, zoals Aileen in haar leven toch al weinig vreugde heeft gekend: armoe, verwaarlozing, mishandeling, verkrachting. Aan het begin van de film schuilt ze onder een viaduct. Tegen de neerdenderende regen, en tegen de ellende van haar leven. Ze overweegt zelfmoord, maar besluit eerst het geld op te maken dat ze heeft verdiend door alweer een anonieme kerel aan zijn gerief te helpen. Die korte verlenging van haar leven leidt tot een ontmoeting met de jongere Selby (Christina Ricci), die tobt met haar seksuele identiteit. De outcasts herkennen iets in elkaar en beginnen een relatie waarvan je ziet aankomen dat hij hooguit een kortston di ge vorm van troo s t zal kunnen bieden. Menswaardig werk vindt Aileen niet, en als ze weer de hoer moet spelen doet ze dat met meer weerzin dan ooit, wat zich uit in een serie kille executies van haar klanten. Charlize Theron kwam 15 kilo aan om zo overtuigend mogelijk op Wuornos te lijken, en ze speelt haar fenomenaal als een door het leven misbruikte vrouw die tot in de overtreffende trap verbitterd is geraakt. Haar mond is verwrongen van een continu aanhoudende woede, haar ogen schieten onophoudelijk heen en weer. Proberen Theron en regisseuse Patty Jenkins (indrukwekkend zelfverzekerd in haar speelfilmdebuut) ons sympathie te laten voelen voor een zevenvoudige moordenares? Dat geloof ik niet. Hun interesse ligt op een abstracter niveau. Hun aanpak dwingt de kijker om zich een aantal vragen te stellen, zoals: sta ik het mezelf toe om mee te leven met een vrouw die zo ontaard is? Kan ik de wandaden van Wuornos tot op zekere hoogte rechtvaardigen omdat ze zo'n rotjeugd hee f t gehad? En kl op t er eigenlijk wel wat van de in veel films gebruikte theorieë waarin de slachtoffer van geweld later de dader wordt? Waardevolle vragen, lijkt me. En dus is Monster een waardevolle film, mede ook dankzij de volstrekt geloofwaardige vertolking van Theron.
