Lizzy is weggelopen. Na een flinke ruzie met haar moeder, heeft ze de trein genomen en is ergens in een grote stad terechtgekomen.
Lizzy is boos, heel boos zelfs, omdat haar moeder een ingrijpende beslissing heeft genomen, zonder Lizzy ook maar iets te vragen. Ze is toch geen baby meer? Nee, haar moeder moet maar eens een poosje ongerust zijn. Dat is haar verdiende loon.
Weglopen is alleen wel een stuk makkelijker dan wegblijven: Hoe komt je aan eten? Waar moet je 's nachts slapen? Wie kan je vertrouwen...
Gelukkig komt Lizzy al snel andere zwerfkinderen tegen. Sommigen leven zelfs al maanden op straat. Zoals Wanja bijvoorbeeld.
Zij leert Lizzy de wetten van de straat, maar of Lizzy ooit aan het zwerversbestaan zal wennen?
De twaalfjarige Lizzy is van huis weggelopen en in de grote stad beland, waar ze door de ervaren 'straatkat' Wanja wordt ingewijd in de regels van het straatleven. Samen met Wanja weet ze zich een paar dagen staande te houden; lang genoeg om haar problemen te kunnen relativeren en te besluiten weer naar huis terug te gaan. De boodschap is duidelijk: weglopen lost niets op, praten wel. Lizzy heeft geluk gehad beschermd te zijn door de door de wol geverfde Wanja. Wanja zelf is minder fortuinlijk: haar problematiek (incestverleden) laat zich niet zo gemakkelijk oplossen. De meisjes zijn vindingrijk in het bedenken van oplossingen voor hun eet- en slaapprobleem, zonder ieder normbesef te laten vallen. Of het in de praktijk ook altijd zo deugdzaam toegaat onder straatkinderen valt te betwijfelen. Toch is de auteur er opnieuw in geslaagd een voor kinderen boeiend onderwerp op een heel toegankelijke manier aan de orde te stellen. Met een aantrekkelijk omslag in kleur en zwart-witillustraties in het binnenwerk, waarop telkens de twee meisjes in een desolate omgeving.
