Het was herfst 1994. Mart Smeets dolde op een klein, zonovergoten pleintje in Frankrijk samen met wat wielrenners, over winnen, einde loopbaan, de kwaliteit van koffie en geluk binnen de familie. Doodnormale onderwerpen, bijna hinderlijk onderbroken omdat de renners een klassieker moesten gaan rijden en Smeets commentaar moest gaan geven. Weer een jaar vol reportages, columns, beschrijvingen en indrukken over sport ging voorbij. Sport stopt nooit en stilstand is achteruitgang en fataal voor het presteren van een sportman. Smeets zelf moest wel even stilstaan in 1994. Een kleine heelkundige ingreep noopte hem tot passen op de plaats en de wens er stukken beter uit te komen. Hij schreef daar voor deze bundel een indringend verhaal over
