Soms lijken verschillende losse uitspraken, gedachten, boeken, feiten samen te worden gebald in een woord, gedachte of gedicht. Alsof het zo heeft moeten zijn (wat ik niet geloof). Dit keer bleken ze te leiden naar een gedicht van Neeltje Maria Min. De aanleiding was als volgt: Lucie is ziek en Robertine zei tegen haar dat ze een goed boek moest gaan lezen - maar Lucie heeft geen goed boek, antwoordde ze. Onlangs zei ze nog dat gedichten noodzaak waren voor haar, een levensbehoefte. Zo kwam ik al wandelend op het idee om Mario Molegraafs 'Ik wou wel weer een beetje ziek zijn' van stal te halen, omdat de ondertitel heerlijk tegengesteld luidt: 'Honderd gedichten waarvan je beter wordt'. Fijner ziekenbezoek dan deze dichters valt er nauwelijks te bedenken, staat nog wervend op de achterplat. (Van ziekte kom je al snel tere cht b ij de dood. Ik vroeg me af hoelang je iemand kunt blijven aanduiden als weduwe of weduwnaar (Molegraaf was de partner van Hans Warren)? Molegraaf is hertrouwd, kun je hem dan blijven aanduiden als de weduwnaar van?) In mijn herinnering stond de bundel vol met humoristische gedichten - dat blijkt overdreven, maar er staan er een paar grappige in, zoals van Hans Vlek (Hommage a qui) en Herman Brusselmans (Luna en Benno). En ik dacht dat Drs. P. erin opgenomen was, maar dat is niet zo. Dan is er nog het laatste element waardoor ik bij Neeltje Maria Min uitkwam: Witte liefde van Wanda Reisel. Dat boek lazen we onlangs in mijn leesclubje en ik was zeer enthousiast over het begin en het einde. De vrouwelijke hoofdpersoon is dood en haar geest zit nog in haar lichaam. Vanuit die positie begint ze vrolijk te vertellen wat ze ziet. Originele insteek vond ik. Maar Neeltje Maria Min bleek haar voor geweest te zijn in 1989 met ' Mi jn lichaam wemelt va n de streptokokken'. Tijdens het lezen van Witte liefde legde ik geen verband met dit gedicht, terwijl ik het toch een aantal keer gelezen heb en zelfs nog ben gaan opzoeken wat streptokokken zijn. Mijn lichaam wemelt van de streptokokken / Ik schud en steiger. Hoger stijgt de koorts. / Kijk: 40.5, 6, 7 enzovoorts. / Terwijl ik lig te ijlen vrees ik brokken als ik niet snel de dokter komen laat. / Ze gaan hem bellen. Hij komt aangestevend / en buigt zich over mij. Ik lijk nog levend / maar godverdomme, het is toch te laat. Een spiegeltje verschijnt boven mijn mond. / Ik zie geschrokken dat het niet beslaat. / Ik heb het goed bedoeld maar ben bezweken. Het zal de nieuwe dokter danig steken / dat ik vandaag zijn tiende ben die gaat. / Zo komt zijn zaakje nooit eens van de grond. Zo kom je dus via ziekte, gedichten en Witte liefde bij Neeltje Maria Min. Logisch? Vast niet, maa r door deze wirwar van ideeen en gedachten heb ik wel weer zitten lezen in een dichtbundel.
