256 pagina's
het verhaal van een nabestaande
Op 12 mei 2010 komen de ouders van Marieke Poelmann om het leven bij de vliegramp in Tripoli. Ze waren onderweg naar huis na
een vakantie in Zuid-Afrika. Marieke is op dat moment 22 jaar oud en belandt als beginnende journalist plotseling aan de verkeerde
kant van het nieuws. Wat er dan op haar afkomt is overweldigend: familierechercheurs, slachtofferhulp, banken en verzekeraars bevolken
de stoep van haar ouderlijk huis. Ook delen zij en haar oudste broer Boris ineens de verantwoordelijkheid voor hun gehandicapte
broer Sándor, die op zijn elfde een hersentumor kreeg. Om nog niet te spreken over het onwerkelijk grote verdriet dat zich aandient, dat
Poelmann op indringende wijze weet te beschrijven.
Door de vliegramp komen angsten uit Mariekes vroege jeugd, de herinneringen aan de ziekte van haar broer Sándor en de relaties binnen
haar familie in een heel ander perspectief te staan.
De vliegtuigramp in Tripoli (2010) had maar één overlevende, een kleine jongen. Alle meer dan honderd andere inzittenden kwamen om, ook de ouders van de auteur. Zij is journaliste en beschrijft in dit boek haar gevoelens en gedachten. Ondanks de in het begin soms nuchtere, zakelijk lijkende toon, is de intense pijn om het verlies voelbaar. Openhartig is zij ook over de – schokkende – reacties van met name familieleden. Zij vertelt afwisselend over het ongeluk en over het leven met haar ouders en broers. En hoe zij het als kind dikwijls al moeilijk had met gedachten over de dood. Het boek eindigt met het vliegtuigongeluk van de MH17 in 2014. Dit boek zal zeker andere nabestaanden aanspreken.
