De Bezige Bij, Amsterdam (1982) Titelverklaring: De schrijver van het verhaal krijgt voor zijn veertigste verjaardag een cadeau van zijn vrouw: hij mag twee weken in zijn eentje naar Frankrijk om rustig een boek te schrijven. De auteur: Kees (Cornelis Reinier) van Kooten wordt op 10 augustus in 1941 geboren in Den Haag. Op het gymnasium Alpha leert hij Wim de Bie kennen. Na zijn militaire dienst, gaat hij in 1962 in Amsterdam wonen. Hij schrijft reclameteksten en vanaf 1963 werkt hij samen met Wim de Bie. Hun eerste gezamenlijke activiteit is de rubriek Clichémannetjes bij de VARA, voor het radioprogramma 'Uitlaat'. Daarna maakt Van Kooten deel uit van een cabaretgroep. In 1965 verschijnt hij samen met De Bie voor het eerst op de televisie bij de VARA (Hadimassa). Vanaf 1971 verschijnen ze voor de VPRO. In 19 72 wordt het Simp listisch Verbond opgericht, waarmee ze worden bekroond met de Nipkovschijf. Bekende televisieprogramma's zijn Keek op de Week en Krasse Knarren. In 1991 speelt hij één van de hoofdrollen in de film Oh Boy!, van Orlow Seunke. Met zijn literaire werk begint Van Kooten al in 1967. Hij schrijft dan een rubriek voor de Haagse Post. Ook schrijft hij liedjes en cabaretnummers voor cabaretiers als Gerard Cox en Wim Kan. In 1969 debuteert hij in boekvorm met gebundelde columns in Treitertrends. Andere werken zijn: Koot graaft zich autobio (1979); Veertig (1982); Modermismen (1984); Hedonia (1985); Meer modermismen (1986); Zwemmen met droog haar (1992); Meer dan alle modermismen (1994) en Omnibest (1997), waarin een verzameling staat van zijn eerdere werken Literaire stroming: Moderne Nederlandse literatuur. Genre: V eertig van Kees van Kooten is een sterk autobiografische roman. Kees van Kooten vertelt de belevenisse n die hij persoonlijk heeft meegemaakt.S amenvatting: Het boek Veertig bestaat uit drie verhalen: L' écrivain; Prostatitis en Willem. L?écrivain (blz. 9-66) Aan het begin van 'L?écrivain' wordt duidelijk dat het boek in de tegenwoordige tijd is geschreven en in de ik-vorm. De schrijver zit dan in zijn auto op weg naar het Franse plaatsje Gérardmer. Hij kreeg deze 14-daagse vakantie aangeboden door zijn vrouw voor zijn veertigste verjaardag, zodat hij ongestoord aan een boek kan werken. Het schrijven lukt niet erg, maar voor het Belgische blad Humo kan hij wel een stukje schrijven. Ondertussen denkt hij veel terug aan vroeger en zijn vroegere seksuele belevenissen. " Schrijven is blijven zitten tot het er staat", denkt hij, maar dat lukt hem niet vanwege zijn kwaal: prostatitis. Dat is ook de titel van het tweede verhaal. < br /> Op de ochten d van de vierde dag besluit hij te gaan fietsen en hij bereikt de Col de la Schlucht. Na een g esprek met de dame van de praatpaal, botst hij in de af dali ng bijna tegen een leswagen op. Hij probeert de dame te versieren, die de eigenares van deze wagen is. Ze spreken om vier uur af. Tijdens de afspraak bekent hij mevrouw Lipjeskers dat hij rijlessen nodig heeft en verliefd op haar is. De instructrice is hier niet van gediend en zet hem bij het hotel af, waar hij zijn vrouw belt. Prostatitis (blz. 67-106) Kees van Kooten heeft na het succes van zijn vorige boek een dure auto gekocht en wordt gevraagd voor veel lezingen. Zijn voorleestoernee begint in Franeker. Hier wordt hij aangekondigd als 'de heer Van Kooten van het Simplisties Verbond'. Dit staat hem niet aan omdat hij als 'de schrijver Kees van Kooten' kwam. Hij begint, maar moet plotseling nodig naar het toilet. Met moeite produceert hij een branderige plas. Dit gebeurt nog een keer en Kees vlucht naar huis.Op koninginnedag 1980 gaat hij naar de dokter, bang als hij is voor prostaatkanker. Bij de u r ol oog hoort hij dat hij geen prostaatkanker heeft maar een licht ontstoken prostaat. Met behulp van een capsulekuur kan hij zijn tournee voortzetten. Hij realiseert zich echter wel dat hij ouder wordt en dat dit gevolgen voor zijn relaties met vrouwen heeft. Hij komt tot de conclusie dat prostatitis hem trouwer ten opzichte van zijn vrouw maakt en dat hij minder rusteloos is. Hij kan het iedere getrouwde man van boven de veertig aanbevelen. Willem (blz. 107-124) Willem is de vrouwtjeshond van de familie Van Kooten. Ze kregen haar toen ze twee was en vonden haar er als Willem uitzien: dat is dus haar naam. Willem is een niet helemaal zuivere, langharige herder. Willem is dertien jaar bij het gezin Van Kooten geweest en zag de twee kinderen opgroeien, een nieuwe hond komen en speelde zelfs mee in spotjes van het Simplisties Verbond. Willem gaat doo d en bij de begrafenis bekennen vader en dochter elkaar dat de dood toch niet zo eng is. Willem, de hond, kun je z ie n a ls Kees, die in het vorige verhaal vertelde trouwer en rustiger te zijn geworden. Het proces van veertig en verder gaat voort met het denken over de dood
