Een bijzonder prentenboek, waarin Kees van Kooten de verloedering van het Nederlands, de steeds warriger bewegwijzering binnen ons dagelijks leven, het gestoethaspel van autoriteiten en de hoogstpersoonlijke manier waarop anonimi in het openbaar aan de weg timmeren op hilarische wijze verslaat. Een nieuw en ook eigenlijk geen nieuw boek van Kees van Kooten. Niet nieuw omdat de meeste van de teksten en verhalen uit 'Hilaria' tussen 1990 en 2000 in het Belgische weekblad 'Humo' en in 'Rails' hebben gestaan. Wel nieuw omdat de columns ingrijpend herschreven zijn en door Van Kooten voorzien van 'zelfgemaakte tekeningen, zelfgeschoten foto's en zelf geknipte knipsels'. Hierdoor, door het afwijkende formaat (22 x 22 cm.) en door de prachtige vormgeving is een heel aantrekkelijk, collage-achtig boekwer k ontstaan w aarin veel te ge nieten valt en alle wanen, wijzen en trends op typisch Kootiaanse wijze de revue passeren, waarbij hij zichzelf niet spaart. In 'Redde Caesari!' toont hij met eigengemaakte tekeningetjes door hem ontdekte nieuwe lichaamsdelen als de spruitkruin (het stukje haar dat achter uit de baseballpet piekt), en in 'Gnis' schrijft hij over de raadselachtige verdwijning van het woordje/lettergreepje 'er'. Ach, eigenlijk is het allemaal leuk.
