255 pagina's
Judith Koelemeijer (1967) schreef als kind al graag verhalen. Maar het verlangen om journalist en schrijver te worden bleef lang vaag en romantisch. Na de middelbare school werkte ze een paar jaar in cafés en maakte ze verre reizen. Uiteindelijk schreef ze zich alsnog in voor de studies Nederlands en Culturele Studies.Na een stage bij De Groene Amsterdammer wist Judith zeker dat ze de journalistiek in wilde. In 1994 kon ze, na een stoomcursus aan de Postdoctorale Opleiding Journalistiek, aan de slag bij de Volkskrant, waar ze al snel haar voorliefde ontdekte voor verhalen over ‘gewone’ mensen en hun bijzondere geschiedenis. Ze werkte met veel plezier op de redacties Kunst en de Voorkant, maar na zes jaar begon de grote verscheidenheid aan onderwerpen haar tegen te staan en zocht ze naar verdieping in haar werk. Daar kwam bij dat ze al een tijd in de avonduren werkte aan haar familiegeschiedenis Het zwijgen van Maria Zachea. In 2000 nam ze ontslag bij de Volkskrant om zich volledig aan het schrijven van haar boek te kunnen wijden.Het zwijgen van Maria Zachea werd na verschijnen in 2001 alom geprezen om de literaire kwaliteit. Judith liet zien dat ook waargebeurde verhalen zich goed lenen voor de romanvorm. Het boek won de NS Publieksprijs, het Gouden Ezelsoor voor het beste verkochte literaire debuut en de Zaanse Cultuurprijs. Er werden meer dan 280 duizend exemplaren van de familiegeschiedenis verkocht. In Anna Boom, haar tweede boek, dat verscheen in 2008 en eveneens uitgroeide tot een bestseller, verkent zij opnieuw de grenzen van de literaire non-fictie. Anna Boomverscheen in augustus 2009 in Duitsland onder de titel Das Leben der Anna Boom - die Geschichte einer mutigen Frau.Judith Koelemeijer geeft ook les in het genre van de literaire non-fictie. In oktober 2009 is zij in samenwerking met de succesvolle auteurs Jan Brokken en Frank Westerman een eigen opleiding gestart in Amsterdam. In augustus 2013 verschijnthaar derde boek: Hemelvaart, een autobiografische non-fictieroman over vriendschap, schuld en de pijn van het volwassen worden. Dit verhaal speelt zich af in Griekenland, tegen de achtergrond van de jaren tachtig. De auteur woont in Amsterdam met haar man en kinderen.
Het is 1989. Moeder heeft een hersenbloeding gehad en hult zich sindsdien in een mysterieus stilzwijgen. Niemand weet wat ze denkt of begrijpt. Haar twaalf volwassen kinderen besluiten om beurten voor haar te zorgen. Jarenlang zijn ze hun eigen weg gegaan. Nu brengt moeder hen weer samen. 'Het zal niet lang duren', zeggen ze tegen elkaar. Maar de oude moeder weigert te sterven. Acht jaar lang zit ze stil voor het raam. Steeds brozer en langzaam vergroeiend met haar stoel.
Judith Koelemeijer raakte geïntrigeerd door het beeld van de zwijgende moeder - haar oma - en ging op zoek naar de geschiedenis van haar familie. Ze vroeg zich af wat de twaalf kinderen dachten over hun moeder, nu ze avond aan avond tegenover haar zaten. Wat wisten ze van haar? Wat wisten ze eigenlijk van elkaar? Hoe keken ze terug op hun gezamenlijke jeugd in de jaren vijftig en zestig?
Hun verhalen zijn onthullend. Want hoe dicht ze vroeger ook op elkaar leefden, de broers en zussen blijken elkaar nauwelijks te kennen. Iedereen hield zijn zorgen voor zichzelf en zweeg. En alle twaalf bewaren, zonder het van elkaar te weten, volstrekt andere herinneringen aan hoe het destijds was. In Het zwijgen van Maria Zachea vertellen ze elk hun eigen verhaal: de keurige oudste dochters die zo laat trouwden, de 'professoren' die in de stad studeerden, de 'werkers' die het hoveniersbedrijf van hun vader overnamen, de 'kleintjes' die de vrijheid veroverden.
Het zwijgen van Maria Zachea is niet alleen de voor velen herkenbare geschiedenis van een groot, katholiek gezin in tijden die razendsnel veranderden. Het is ook het eigentijdse verhaal van twaalf broers en zussen die samen moeten beslissen over leven en dood van hun stille moeder - en daarbij angstvallig proberen de harmonie te bewaren.
Judith Koelemeijer (1967) is journalist, o.a. voor de Volkskrant. In Het zwijgen van Maria Zachea, beschrijft ze de familie van haar vader: acht broers en vier zussen, geboren tussen 1934 en 1953 in het Zaanse dorp Wormer. Alle twaalf durfden het aan om zich te laten uithoren door hun nichtje en dochter, in lange en openhartige gesprekken. Judith Koelemeijer componeerde van hun herinneringen een bijzonder tijdsdocument, waarin velen zich zullen herkennen.
De moeder van een groot, katholiek gezin krijgt op hoge leeftijd een hersenbloeding en hult zich daarna in een voortdurend stilzwijgen. Omdat ze niet willen dat zij naar een verpleeghuis moet, nemen de 12 volwassen kinderen vrijwillig de zorg op zich: dagelijks is een van hen, gedurende de 8 jaar tot haar dood, bij haar volgens een strak schema. Elk van hen beschrijft vanuit eigen perspectief de gezamenlijke jeugd in de jaren '50 en '60 en de herinneringen aan de ouders, elkaar, de maatschappij. De schrijfster (1967) is journaliste en raakte geintrigeerd door het beeld van haar zwijgende oma en de rol die zij had in het leven van haar ooms en tantes. Zij laat hen een voor een aan het woord, van de oudste tot de jongste. Er zijn overeenkomsten, maar opvallend zijn de verschillen in hun beleving. Deze lijn is knap doorgetrokken naar het nu: de oude moeder en de beslissing over leven en dood die de kinderen met elkaar moeten nemen. Het boek speelt in de Zaanstreek, maar is herkenbaar voor een breed publiek
