Janneke Schoonhoven is de moeder van Sara en Ammar, die door hun vader Hisham naar Syrië werden ontvoerd. In de bijna tweeënhalf jaar dat haar kinderen weg waren, heeft Janneke alles op alles gezet om hen terug te krijgen. In dit boek beschrijft zij niet alleen het laatste, in de media zo ruim belichte halfjaar, maar juist ook wat er voorafging aan de ontvoering van Sara en Ammar. Hoe haar liefde voor Hisham en zijn familie begon, hoe hij haar adoreerde, maar ook hoe dit omsloeg in manipulatie en eindigde in een allesoverheersende obsessie met zijn ex Janneke. Hij wist haar te treffen waar het het hardst aankwam: hij nam Janneke haar kinderen af. Janneke beschrijft hoe zij ondanks alles in de greep van Hisham bleef, hoe hij haar keer op keer misleidde en hoe goed hij de ontvoering in het geheim voorbereid had. Ze do e t verslag van alle ongelooflijke gebeurtenissen, waaronder de ijzingwekkende vlucht van Sara en Ammar naar de ambassade. Met Kom niet aan mijn kinderen vraagt Janneke Schoonhoven aandacht voor het fenomeen kinderontvoering. Bovenal is het echter een heel persoonlijk boek over de liefde van een moeder voor haar kinderen, die alles kan overwinnen. Janneke Schoonhoven woont met haar vier kinderen in het noorden van het land. Coauteur Marlou Roossink is freelancejournaliste. Zij kwam met Janneke Schoonhoven in contact voor een interview en werd zoals zoveel anderen gegrepen door wat Janneke en haar kinderen hebben doorgemaakt. Persoonlijk verslag van Janneke Schoonhoven over de ontvoering van hun beider kinderen, Sara en Ammar, door haar ex-man naar Syrie en de strijd die ze voerde om haar kinderen terug te krijgen. Ze trouwde in 1988 met een Syrische man, Hisham; na een aantal jaren kwam het tot een echtscheiding en een omgangsregelin g . Van een ui t stapje naar Disney World in augustus 2004 maakte Hisham misbruik om de kinderen te ontvoeren naar zijn vaderland. Na enkele jaren van politieke en juridische touwtrekkerij kwam de zaak halverwege 2006 in een stroomversnelling toen de kinderen hun vader ontvluchtten en hun toevlucht zochten in de Nederlandse ambassade in Damascus. Na enkele maanden van stille diplomatie konden ze eind 2006 terugkeren naar Nederland. Het boek is een persoonlijk verslag en daardoor subjectief; zo vraagt de lezer zich soms af of de vader inderdaad zo'n gevoelloze bruut is als hij hier wordt afgeschilderd. Het boek is geschreven met medewerking van een freelance journaliste en bevat veel dialogen en een katern familie- en persofoto's in kleur. Gezien de grote aandacht in de media voor Sara en Ammar zal er voor dit boek een omvangrijk lezerspubliek zijn.
