303 pagina's
In 1959 stuurde Bernlef enkele niet eerder gepubliceerde verhalen en gedichten in voor de Reina Prinsen Geerligsprijs, die aan hem werd toegekend. De winnende gedichten verschenen in 1960 in Kokkels en de verhalen in datzelfde jaar in Stenen spoelen. De twee boeken vormen samen zijn debuut.
In de jaren zestig vertaalde Bernlef het werk van diverse Zweedse dichters en schrijvers en recenseerde hij voor onder andere De Groene Amsterdammer, Het Parool, De Gids en Haagse Post. Met G. Brands en K. Schippers begon hij in 1958 het roemruchte tijdschrift Barbarber.
Met de roman Hersenschimmen (1984) brak Bernlef door naar het grote publiek: van het boek zijn in Nederland en Vlaanderen inmiddels bijna een miljoen exemplaren verkocht en het werd in tien talen vertaald. Meer dan een verhaal over dementie is Hersenschimmen een liefdesgeschiedenis, met een onvermijdelijk tragisch einde. In 1988 werd de roman verfilmd door Heddy Honigmann, met Joop Admiraal in de hoofdrol.
De jazz heeft altijd Bernlefs warme belangstelling gehad. Niet alleen dichtte hij over jazz, hij schreef er ook een aantal essays over die in 1993 gebundeld werden in Schiet niet op de pianist en in 1999 in Haalt de jazz de eenentwintigste eeuw? In 2006 publiceerde hij bovendien zijn jazzverhalen in Hoe van de trap te vallen.
Het werk van Bernlef is vaak bekroond. In 1962 kreeg hij de Poëzieprijs van de gemeente Amsterdam voor zijn dichtbundel Morene (1961) en in 1964 de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs voor Dit verheugd verval (1963). In 1984 werd zijn hele oeuvre bekroond met de Constantijn Huygensprijs. Voor de roman Publiek geheim(1987) kreeg hij de AKO Literatuurprijs en in 1994 werd hem de P.C. Hooftprijs toegekend voor zijn poëzie.
In 2008 schreef Bernlef het Boekenweekgeschenk, onder de titel De pianoman. Nog onlangs verschenen een nieuwe verhalenbundel, Help me herinneren, en zijn verzamelde poëzie, Voorgoed.
In zijn woonplaats Amsterdam is op 29 oktober 2012 na een kortstondig ziekbed de schrijver Bernlef overleden. Hij werd vijfenzeventig jaar.
Publiek geheim speelt in een Oost-Europees land, waar na een periode van staatsterreur de dooi is ingetreden. Onder de mensen van de televisie heerst geen zekerheid over de in te nemen houding: hoe ver je kunt gaan weet eigenlijk niemand. Wanneer er een film over een beroemde schrijver moet worden gemaakt die in het verleden voor staatsgevaarlijk is doorgegaan, leidt die onzekerheid tot conflicten, vervolgens tot kleur bekennen, en ten slotte tot duidelijkheid.
Na het succes van 'Hersenschimmen' (1984), dat - na talloze publicaties als dichter, proza-schrijver en vertaler - zijn doorbraak betekende bij een groter publiek, won Bernlef met 'Publiek geheim' de eerste AKO-Literatuur Prijs (1987). Het boek behandelt de vraag naar de integriteit van de kunstenaar, of in de woorden van de schrijver om wie het in dit boek allemaal draait: 'Waar ben je jezelf ontrouw geworden. Dat is de belangrijkste vraag voor de kunstenaars van dit land.' Dit land is een niet met name genoemd Oost-Europees land. Door de maker van culturele televisiefilms, Istvan Bér, wordt een film gemaakt over de beroemde, 86-jarige schrijver Thomas Szass. Op de vingers gezien door een ambtenaar van het Ministerie van Voorlichting staat Bér voor het dilemma wel of niet mee te doen aan geschiedvervalsing. Intussen vervaardigt zijn assistente uit restmateriaal en met een eigen interview een schaduw-film. Een eerlijker en onthullende film. Op een boeiende manier behandelt Bernlef deze thematiek. Zowel compositorisch als stilistisch zeker geslaagd. Kleine druk.
