255 pagina's
In 1959 stuurde Bernlef enkele niet eerder gepubliceerde verhalen en gedichten in voor de Reina Prinsen Geerligsprijs, die aan hem werd toegekend. De winnende gedichten verschenen in 1960 in Kokkels en de verhalen in datzelfde jaar in Stenen spoelen. De twee boeken vormen samen zijn debuut.
In de jaren zestig vertaalde Bernlef het werk van diverse Zweedse dichters en schrijvers en recenseerde hij voor onder andere De Groene Amsterdammer, Het Parool, De Gids en Haagse Post. Met G. Brands en K. Schippers begon hij in 1958 het roemruchte tijdschrift Barbarber.
Met de roman Hersenschimmen (1984) brak Bernlef door naar het grote publiek: van het boek zijn in Nederland en Vlaanderen inmiddels bijna een miljoen exemplaren verkocht en het werd in tien talen vertaald. Meer dan een verhaal over dementie is Hersenschimmen een liefdesgeschiedenis, met een onvermijdelijk tragisch einde. In 1988 werd de roman verfilmd door Heddy Honigmann, met Joop Admiraal in de hoofdrol.
De jazz heeft altijd Bernlefs warme belangstelling gehad. Niet alleen dichtte hij over jazz, hij schreef er ook een aantal essays over die in 1993 gebundeld werden in Schiet niet op de pianist en in 1999 in Haalt de jazz de eenentwintigste eeuw? In 2006 publiceerde hij bovendien zijn jazzverhalen in Hoe van de trap te vallen.
Het werk van Bernlef is vaak bekroond. In 1962 kreeg hij de Poëzieprijs van de gemeente Amsterdam voor zijn dichtbundel Morene (1961) en in 1964 de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs voor Dit verheugd verval (1963). In 1984 werd zijn hele oeuvre bekroond met de Constantijn Huygensprijs. Voor de roman Publiek geheim(1987) kreeg hij de AKO Literatuurprijs en in 1994 werd hem de P.C. Hooftprijs toegekend voor zijn poëzie.
In 2008 schreef Bernlef het Boekenweekgeschenk, onder de titel De pianoman. Nog onlangs verschenen een nieuwe verhalenbundel, Help me herinneren, en zijn verzamelde poëzie, Voorgoed.
In zijn woonplaats Amsterdam is op 29 oktober 2012 na een kortstondig ziekbed de schrijver Bernlef overleden. Hij werd vijfenzeventig jaar.
Stijn Bekkering verliest zijn vrouw bij een auto-ongeluk. Omdat hij zelf in het ziekenhuis ligt, heeft hij ook haar begrafenis gemist. Korte tijd later hoort hij dat zijn zoon met de noorderzon is vertrokken. Stijns zoektocht voert hem tot diep in de wouden van Canada.
Buiten is het maandag is een roman over mensen, dingen en gebeurtenissen die uit het zicht verdwijnen en langzamerhand geschiedenis worden. Op subtiele wijze werpt Bernlef licht op de duistere motieven van zijn personages.
In het afgelegen Nova Scotia probeert Stijn Bekkering grip te krijgen op zijn herinneringen. Bij een auto-ongeluk dat zijn vrouw fataal werd, is hij tien dagen in coma geraakt. Twee maanden later verliet zijn zoon Harry plotseling zijn gezin. Stijn krijgt een tip dat hij zich in Nova Scotia bevindt en reist hem na. Harry leeft er met de jonge Tracy, maar hun relatie loopt ten einde. Harry keert terug naar Nederland, Stijn neemt zijn plaats in en woont een tijd met Tracy in hetzelfde huis. Waar voor Stijn het ophalen van herinneringen van groot belang is, wil Tracy juist niet aan haar verleden denken. Als Tracy verdwijnt, resteert voor Stijn de vriendschap met Bruce Grady, een kunstenaar met interesse in de Maori-cultuur. In gesprekken met Bruce hoort Stijn meer over de verdwenen personen uit diens leven en uit dat van Tracy. Bernlef schreef een mooie roman met van hem bekende ingredienten (de thematiek van herinneren, de werking van het geheugen, het verdwijnen en de afgelegen locatie), sober en helder in het taalgebruik en met mooie observaties over liefde en verlies, leven en dood. Gebonden editie op pocketformaat; kleine druk.
