Dit boekje bevat 44 gedichten van de bekende artiest. Sommige zijn liedjesteksten zoals het titelgedicht, andere zijn gedachten die nog een liedje zouden kunnen worden zoals "Liedje"; of misschien heeft hij ook dit wel in die gemaakt onaffe vorm over het voetlicht gebracht. De gedichten gaan over vrouwen, kinderen, religie en de grote wereldproblemen. Ze variëren in lengte van een halve bladzijde tot zo'n twee pagina's. Het boekje wordt ingeleid door Willem Wilmink en is gestoken in een pistache kleurig omslag met pentekeningetjes die de sfeer van de gedichten goed treffen.
Van Veens poëzie is religieuze poëzie, dat wil zeggen: is vol van een grote betrokkenheid met en bewondering voor het leven. Zijn God is er één die de consequenties van de schepping helaas niet heeft kunnen overzien, die mensen schiep 'één in het zwart, één in het wit en één in het geel. Wist God veel.' Van Veens religie is onverenigbaar met een godsdienst. Een afgevaste pater krijgt te horen: 'zo naar God gezocht, dat God je nooit heeft kunnen vinden.' en Jezus bevalt Van Veen het best als Hij ondersteboven aan het kruisbeeld hangt waar Janneman spijkers uit heeft getrokken. Verder lezen we over een Portugese straatzanger die lijkt te zingen alsof hij meer reden heeft dan het leven zelf. In verschillende gedichten wordt de onverschilligheid beschreven van de mensen die op het journaal de ellendige wereldsituatie gadeslaan. In het gedicht 'Wie was die man' wordt gevraagd naar de architect van een akelig bouwwerk.
