Fotograaf Bert Verhoeff en schrijver Gerrit Molenaar maakten samen een boek waarin negen meer of minder dementerende mensen centraal staan. De precieze aanleiding voor het maken van dit boek wordt in het midden gelaten, maar dat de drijfveer een persoonlijke is, blijkt uit de nadrukkelijk uitgesproken wens om met andere ogen te leren kijken naar mensen die soms in een andere realiteit lijken te leven. Iedereen die met een dementerende ouder of grootouder te maken heeft (gehad), weet hoe makkelijk het is hen te negeren door steeds minder vaak op bezoek te gaan, en hoe moeilijk om met geduld en aandacht de zorgen weg te aaien of mee te deinen op een dagdroom.
Hoe zien demente dagen er uit? Een aai over je bol van het bezoek, een spelletje mens-erger-je-niet, vlekken op een blouse, onwennige danspassen op het terras, een wekpot vol koffie met daarop '1 afgestreken lepel voor 2 kopjes'. Ook wordt er veel naar André Rieu gekeken. Dement kun je zijn in een tehuis, maar ook je eigen kasteel met enige ondersteuning. Verhoeff en Molenaar schetsen een divers beeld van het leven met dementie. De teksten gebaseerd op gesprekken met de negen hoofdpersonen en even grillig als zijzelf- dragen daar in hoge mate aan bij. Ze getuigen van uitermate heldere gevoelens en gedachten die vaak niet zijn af te leiden uit gezichten alleen. Niet zelden komt de wens tot doodgaan daar in voor, maar zij wordt gepareerd door bijzonder levendige fantasieën over kleurige koninkrijken waar nooit iemand zoek is of het vreugdevol bekloppen van elk voorwerp dat men tegenkomt. Één dame in het boek komt tijdens het maakproces te overlijden. Haar Chinese kleinkind bouwt onverstoorbaar een blokkentoren in de kamer waar zij staat opgebaard.
