De grote roep van Italië blijft het verschil in karakter van bewoners, van landschap en gewoontes. Per jaar trekken miljoenen naar het schiereiland om van die verscheidenheid te genieten.
De eenheid van Italië is betrekkelijk. Pas in de eerste helft van de negentiende eeuw riepen dichters en schrijvers op tot een Risorgimente, een wederopstanding, in de toen nog zeven Italiaanse staten. In 1861 leidde dat vrij plotseling tot de eenheidsstaat Italië. Het was een van de belangrijkste politieke ontwikkelingen in Europa en Italië worstelt nog altijd met die erfenis.
In De vuist van Piemonte gaat journalist Willebrord Nieuwenhuis na hoe de beweging in Piemonte voet aan de grond kreeg, omdat het een groot leger had en een stevige monarchie. Hij schetst de geniale rol van voormannen als Camillo Benso, graaf van Cavour, bij uitstek diplomaat; Giuseppe Garibaldi, de legendarische vechtersbaas; Giuseppe Mazzini, ideoloog in ballingschap; en Vittorio Emanuele II, de opportunistische koning.
De vuist van Piemonte is een met verve geschreven, fascinerende en soms zelfs ronduit spannende historische speurtocht.
