Aangeboden door CDJK
DE GLAZEN KAMER
Simon Mawer
Tijdens hun huwelijksreis in Venetië leren Viktor en Liesel Landauer, bekende architect Rainer von Abt kennen.
Rainer von Abt noemt zichzelf een dichter van ruimte en structuur, en weet de Landauers te overtuigen om hun droomhuis door hem te laten bouwen.
Von Abt bouwt voor Viktor en Liesel een heel modern huis van staal, glas en natuursteen met aangepaste meubels. Eigenlijk bouwt von Abt een kunstwerk, een glazen droom, waar het pronkstuk een centrale glazen kamer is.
Het huis is een symbool voor de nieuwe hoopvolle tijd waarin het echtpaar leeft; een tijd van openheid, structuur en vrede in de relatief jonge republiek Tsjecho-Slowakije.
Viktor is Joods en Liesel Duits. Beide spreken zowel Tsjechisch als Duits en voeden hun kinderen tweetalig op.
“Hoe bevoorrecht ze ook waren geweest,
hun hele wereld werd uiteengereten
en verstrooid in de wind.”
Tien jaar later moet het gezin vluchten voor de nazi’s.
Haus Landauer wordt een Duits onderzoekscentrum voor ras en etniciteit.
Nadat de Duitsers zijn verslagen en gevlucht nemen de Russen hun intrek in het huis en daarna komt het huis in handen van de overheid en wordt het een museum.
Na de val van het communisme spoort de overheid het gezin Landauer op.
Viktor is intussen gestorven, maar Liesel gaat terug naar hun huis voor een laatste bezoek.
‘De glazen kamer’ opent met de terugkomst van Liesel Landauer naar Haus Landauer, maar vertelt daarna over het leven van de Landauers en vrienden en connecties.
Liesels beste vriendin en geliefde, Hana Hanáková komt vaak terug in het verhaal. Hana speelt een belangrijke rol in het boek. Ze komt op een of andere manier steeds in het huis terecht, tijdens de verschillende decennia die de roman doorloopt.
De aanvankelijke openheid van het huis staat in contrast met het leven dat de Landauers leiden, maar uiteindelijk beseft men dat het meermaals 'vreemdgaan' van het echtpaar ook wel staat voor een eerder onconventionele kijk op de liefde. Het 'vreemdgaan' is ook een thema bij de andere inwoners van het huis, waardoor er behoorlijk wat gesekst wordt. De seksscènes hebben in het verhaal een wezenlijke betekenis. Seks krijgt van Mawer een zinnenprikkelende functie door de verwijzingen naar esthetiek en kunst.
Mawers ideeën en de metaforen die hij gebruikt, zijn verwerkt tot een interessant en boeiend verhaal, waarin de auteur ruimte laat voor eigen invulling. Bovendien is de manier waarop Mawer schrijft aangepast aan de stijl van de glazen kamer; zijn stijl heeft iets ruimtelijks. Het belet Mawer evenwel niet om enkele sterke emotionele scènes neer te zetten, waardoor de roman nog een tijdje bij de lezer zal nazinderen.
De glazen kamer zoals Mawer die in zijn roman ‘De glazen kamer’ beschrijft, bestaat overigens echt. Het gaat om Villa Tugendhat in Brno, Tsjechië en is gebouwd door Ludwig Mies Von der Rohe.
De villa is op internet gemakkelijk te vinden.
