Ambtenaar Varamo is een onopvallende man van ongeveer vijftig jaar die elke dag braaf naar zijn werk gaat. Hij leest amper, laat staan dat hij ooit de pen ter hand neemt. Op een dag in 1923, want dan speelt het verhaal zich af, gebeurt er iets vreemds. De ambtenaar haalt zijn salaris op, maar de twee bankbiljetten die hij krijgt zijn vals. Varamo is bang dat men zal denken dat hij iets met de vervalsing te maken heeft. Volledig van streek schrijft hij diezelfde nacht zijn eerste en tevens enige gedicht, dat daarna als een hoogtepunt in de moderne Latijns-Amerikaanse lyriek wordt beschouwd. Een klerk derde klasse als onderwerp: dat belooft een beetje Alberts, of Voskuil, of Kafka. Maar Aira (1949) is een Argentijn. Vanuit het saaie, realistische uitgangspunt zal de lezer stilaan fantastisc he elem enten tegenkomen. De man, die als hobby het opzetten van dieren heeft, wordt een speelbal van ondoorgrondelijke gebeurtenissen. Ook Argentijns: de intellectualistische inslag die steeds sterker wordt. Het gegeven van een zeer gewone burger die, want dat gebeurt, uiteindelijk een beroemd, alom geciteerd lang gedicht schrijft in 10 a 12 uur tijds, is aardig. Het gedicht krijgen we helaas niet te lezen. Dit boek is mede een initiatief van Oxfam Novib om schrijvers uit niet-westerse landen een podium te bieden. Maar de atmosfeer is redelijk westers, zoals die bij Borges en Cortazar.
