224 pagina's
Het hart van de reisbeschrijvingen in Rode regen vormt Cees Nootebooms eigen huis op het eiland Menorca, waarnaar hij al decennialang elke zomer terugkeert om te schrijven. Onder de tintelende beschrijvingen schuilt ook de diepe vraag in hoeverre zijn herinneringen waarheid bevatten. Nooteboom heeft altijd geworsteld met zijn onbetrouwbare geheugen en geeft daar in deze bundel, onder andere aan de hand van oude dagboeken en reisverslagen, verbluffende voorbeelden van. Hij neemt de jeugdige schrijver die hij eens was hardhandig de maat. Zo bezien bevat de rode regen, die op Menorca valt omdat het rode zand van de Sahara in de druppels wordt meegevoerd, ook het bloed uit de vingertoppen van de jongeling die ooit, vijftig jaar geleden, na zijn eerste reis naar het Zuiden, de pen op papier zette. Hij keerde terug met het verhaal voor zijn debuutroman Philip en de anderen en begon toen te beseffen welke reis het leven voor hem in petto had.
In deze bundel tracht Cees Nooteboom zijn herinnering aan het werk te zetten. Hoewel de schrijver met regelmaat zegt zich niet veel te kunnen herinneren, is deze bundel het bewijs van het tegendeel. Of in ieder geval het bewijs daarvan, dat de herinnering zoals die opgeschreven is (eerder gestileerde terugblikken dan memoires) misschien mooier is dan de werkelijke feiten. Nooteboom dwaalt rond in al zijn verhalen en genres, van reisverhalen tot essays en persoonlijke herinneringen. De verfijnde stijl van Nooteboom en zijn gave om hier heden en verleden te verbinden levert een boek op dat tot de beste bundels van de schrijver gerekend kan worden. Aan dit boek is een aantal ogenschijnlijk simpele, maar wonderwel passende tekeningen van Jan Vanriet toegevoegd.
