399 pagina's
Sinds Donna Tartts De verborgen geschiedenis heeft een debuutroman niet meer zo'n overweldigende indruk gemaakt. Het meer van de meisjes is een verbijsterend verhaal over jeugdige onschuld die overspoeld wordt door duistere zonden. Twintig jaar geleden vluchtte Jane Hudson na een verschrikkelijke tragedie van de Heart Lake School voor Meisjes. Een week voordat ze zou afstuderen, kwamen twee meisjes in dat beschermde wereldje om het leven, alle twee door zelfmoord. Jane droeg als enige de last van een gruwelijk geheim dat tientallen jaren verborgen bleef in de diepte van Heart Lake. Nu is Jane teruggekeerd naar de school als lerares Latijn. Ze is kort geleden gescheiden en hoopt een nieuwe start te maken met haar dochtertje. Maar onheilspellende boodschappen uit het verleden zorgen ervoor dat verg eten herinn eringe n weer naar boven komen. Dan sterven er opnieuw jonge, angstige meisjes - en stukje bij beetje komt de verpletterende waarheid aan de oppervlakte... Het meer van de meisjes? speelt zich af binnen de setting van een meisjesschool, Heart Lake. Hoofdpersoon Jane is nu docente Latijn op deze school, maar was vroeger leerling. Indertijd heeft er een aantal tragische gebeurtenissen plaatsgevonden die Jane en Heart Lake voorgoed getekend hebben. De twee huisgenoten van Jane en de broer van de huisgenote hebben zelfmoord gepleegd. In het begin van het boek worden deze gebeurtenissen al snel opgerakeld, doordat delen uit het verdwenen dagboek van Jane opduiken dat ze destijds heeft bijgehouden. En op een gegeven moment doet één van de huidige leerlingen een zelfmoordpoging, waarmee het verleden zich lijkt te herhalen. Dit gegeven, het herhalen van het verleden, blijft het hele boek het centrale issue. Hoe heeft het verleden er nou precies uitgezie n en waarom prob e e r t iemand Jane het verleden nogmaals te laten beleven? Het verhaal is doorspekt met Latijnse spreuken, verwijzingen naar verhalen uit de oudheid en dichtregels. Hiermee probeert Goodman iets teveel naar mijn zin het literaire gehalte van het boek op te krikken. Of ze wil laten zien dat ze werkelijk veel weet van de klassieken. Daarvan was ik op een gegeven moment echt wel overtuigd. Toch greep het boek mij direct aan, vooral vanwege de prachtige sfeer waarmee het omgeven is. Goodman besteedt veel aandacht aan het gedetailleerd beschrijven van de omgeving (het meer) en de interactie tussen personen binnen deze setting. Hiermee zet ze een ambiance neer die staat als een huis. Het is intrigerend om te lezen hoe mensen die zo dicht op elkaar zitten, zo weinig van elkaar weten en zien. En dat beetje bij beetje de oorspronkelijke gedachten die mensen hebben over zichzelf en elkaar, vervangen worden door de niets-verhullende waarheid. Het plot is misschien een beetje vergezocht en je hebt als lezer al snel een beeld van de dader. Bovendien is het misschien een meer verhalende roman dan een echte spannende thriller. Maar ik vond het een mystiek boek met een mooie sfeer en heb er van genoten.
