Verdwenen Beroepen
216 pagina's
Het was vroeger altijd druk op straat. De groenteman, Leen de Pisang, kwam twee keer per week met zijn vrachtwagentje. De reclameschilder had er ook zijn echte naam op geschreven. De melkboer en de bakker leken wel elke dag te komen. De bakker eerst met een witte bakfiets, later met een VW-bus. Als je niet thuis was, kwam hij zeker nog twee keer terug.
Je had ook nog een schillenboer met zo'n knol voor zijn kar. Mocht je suiker geven, maar dat durfde je eigenlijk niet. Er fietste een dorpsomroeper door de straat met een roeptoeter en een koperen belletje. We hadden een heuse putjesschepper die we Bor de Wolf noemden. Met zijn wapperende rode haardos trapte hij huilend als een wolf zijn tankfiets voort.
Bor en zijn tankfiets zijn lang geleden over de horizon verdwenen. Net als de lorrenboeren en kolenboeren en de stoet deken- en veterverkopers. De scharensliepen, orgelmannen, wisselloperrs, fondsagenten (die wekelijks verzekeringsgeld inden), mensen van de huur (ook wekelijks), de Panoramaman...
Wie verder dan dertig of veertig jaar terugblikt staat ervan versteld hoeveel 'normale' beroepen er zijn verdwenen. Niet meer nodig, weggerationaliseerd, geautiomatiseerd en te duur. Niet dat alles vroeger beter was, de werkomstandigheden waren vaak ronduit verschrikkelijk. Wel spreekt er uit de navolgende 150 foto's een beroepstrots die we niet meer kennen.
Je was wat je deed.
Een schitterend boekje voor de salontafel, maar ook om serieus in te bladeren en te lezen. Bij elk van de (niet altijd) verdwenen beroepen worden minstens een zwart-witfoto en een beschrijving in woorden geplaatst. Vaak zal dit bij oudere lezers herinneringen oproepen. De informatie verschilt per beroep. Bij de biljartballendraaier wordt alleen maar geschreven over een uitoefenaar van dat beroep, die kamerlid werd. Maar dat mag de pret niet drukken: het is en blijft een heerlijk boekje. Behalve de mosselman komen ook beroepen zoals bijvoorbeeld telextypiste, kuiper, tollenaar en kolenboer aan bod.
