Naast me neuriet een man met een bromstem de melodie mee. Vals. Daar wordt vader boos om. (...) A Is ik hem met mijn vlakke hand op zijn mond sla, begint hij te schreeuwen (...) Mevrouw Prins, wat doet u nou?' Een zuster pakt mijn hand en legt die op de stoelleuninq. 'Vader is verdrietig, zijn oren zijn van glas,' leg ik haar uit.Een laatste vakantie in de bergen met het voltallige gezin, het vertrek van de jongste dochter uit huis - deze gebeurtenissen leiden een tragische wending in het leven van Pleun Prins in. Haar geheugen begint haar steeds vaker in de steek te laten en haar baan als lerares Frans die ze wegens een ernstig auto-ongeluk van haar zoon Thijs indertijd had opgezegd, kan ze niet meer hervatten. Alledaagse sporen worden gewist. Alleen de sporen naar haarjeugd lijken intact. Als negenjarig meisje heeft Pleun lange tijd in een sanatorium gelegen. Het zijn de herinneringen aan deze ervaring die het verwarde leven van deze vrouw gaan beheersen. Gewiste sporen is het beklemmende relaas van een vrouw die de greep op de realiteit kwijtraakt en wier leven zich geheel lijkt te verplaatsen naar het verleden. Naar het zieke meisje dat ze ooit was. Een prachtig debuut. Annelies Nolet is neerlandicus en werkte jarenlang als docente. Ze publiceerde verscheidene verhalen, waaronder 'De wereld van de wachtenden' in het Nieuw Wereldtijdschrift. Over 'De wereld van de wachtenden': ' Het hele verhaal is buitengewoon troostrijk- (... ) Het is een delicaat, onsentimenteel debuut.
Pleun heeft het niet makkelijk als haar laatste dochter het huis verlaat. Steeds vaker laat haar geheugen haar in de steek en verglijdt ze in herinneringen aan haar vroege kindertijd. Vooral haar verblijf in het sanatorium als negenjarige blijkt een trauma te hebben nagelaten. Pleuns verwarring wordt uiteindelijk zo groot dat het contact met haar man en kinderen en haar dagelijks functioneren grondig zijn verstoord. Haar man ziet geen andere uitweg dan haar in een inrichting onder te brengen. Als het kleine zieke meisje dat ze destijds was, ondergaat ze deze gedwongen verwijdering met verbijstering en angst. In een sobere vlotte stijl, wars van sentimentaliteit, schetst de schrijfster de verwarring die haar hoofdfiguur langzaam maar zeker uit het dagelijkse leven wegtrekt. In cursief staan de flashbacks en de overgangen van heden naar verleden en retour zijn mooi uitgewerkt. Een sfeervolle psychologische roman die een breed publiek kan boeien
