229 pagina's
De schrijfster Helene Lievaert belandt na een merkwaardig verlopen literaire avond in Delft in een vreemd bed en na een gepassioneerde nacht toont haar mysterieuze minnaar haar een zorgvuldig bewaard object. Het blijkt te gaan om een verdwenen schilderij van Vermeer, getiteld Daer een seigneur zijn handen wast. Naderhand komt ze tot de ontdekking dat ook van de minnaar moet worden vastgesteld wat altijd over het schilderij beweerd is: écht bestaan maar toch verdwenen. En wat zegt zijn verdwijning intussen over de realiteit van Vermeers schilderij?Wat steeds weer opvalt in het werk van Anna Enquist is dat de personages die daarin optreden zich, in een poging houvast te krijgen, mythische vormen van het ongrijpbare en het onbegrijpelijke dat hun overkomt. Niet zelden mondt die poging uit in een verbeten strijd tegen de elementen . In de tien verhalen waaruit De kwetsuur bestaat, is dat vaak niet anders. De verhalen waarmee de bundel opent (het historische relaas van een rampzalig eindigende visvangst) en afsluit (een niet minder rampzalig verlopend boottochtje op het Ijsselmeer) zijn daar fraaie voorbeelden van.De kwetsuur is een verzameling verhalen die onmiskenbaar het stempel Anna Enquist dragen. Ze toont zich op haar best in deze bundel: de vertelster die schijnbaar moeiteloos en in messcherpe lijnen een intrige kan neerzetten die raakt, emotioneert en beklijft. Een 18-jarige voetballer loopt een vrij ernstige blessure op bij een botsing met een onbehouwen tegenstander. De hele medische wereld lijkt eraan te pas te komen, maar ook zijn moeder die het niet alleen voor haar zoon opneemt, maar zelfs hartstochtelijk vecht voor zijn belang. Een verhaal over voetballen dus. Dit titelverhaal 'De kwetsuur' is merkwaardigerwijs het enige dat over een lichamelijke aandoening gaat: een ge b ro ken been. In sommige andere verhalen is er ook sprake van voetballen, maar daar zijn de hoofdpersonen eerder het slachtoffer van psychische trauma's: een suïcidale vrouw; de dochter van een melkboer die dichteres wordt; mensen die in het nieuwe land stoer en onoverzettelijk aan de afsluitdijk werken en wonen op een land zonder huizen, straten en kerken. Stoer, Hollands en nuchter lijken karakteristieke kenmerken van deze verhalen die in een soms staccato-proza de sfeer van onverzettelijkheid oproepen. Het eerste verhaal is een herdichting van een authentiek verhaal uit het midden van de 19e eeuw.
