In De hond die me wilde verslinden schrijft Alina Reyes over de herinneringen aan haar kindertijd. Die prille jaren waren - herinnert ze zich - ze gelukzalig dat de dreiging van het voorbijgaan ervan zich manifesteerde in een alles (ook de tijd, en vooral haarzelf) verslindende hond.Ze volgt het spoor terug naar haar kinder- en puberjaren, 'die grote vakantie waarin de tijd zich een eindeloze, ononderbroken zomer lang uitstrekte als een stilstaande reis. Daar, in de jaren zestig, heb ik de geschiedenis teruggevonden van het kind en het meisje dat ik was, opgroeiend in een ongewone familie, ergens gestrand op een zandhoek tussen zee en bos, waar ik probeerde het geheim te doorgronden van de banale, tragische, grappige lotgevallen van de heiden in deze uithoek van de aarde. En nu ik, geheel volgens de droom over de hond, geworden ben wa t ik was, realise er ik me dat schrijven sterk lijkt op doden.'Terloops schrijft Alina Reyes met dit boek bovendien een familiegeschiedenis, compleet met alle trauma's en drama's die erbij horen: 'Iedere familiegeschiedenis is een klassiek drama. We zijn allemaal Atriden, Oedipussen, Antigones... Op weg onszelf te ontdekken...'Alina Reyes (1956) brak in Frankrijk door met de roman De slager, die ook in de Nederlandse vertaling drie drukken beleefde. in Nederland kreeg zij grote bekendheid met de roman Het erotisch labyrint, dat vier drukken kende.Bij haar krijgt de minste gebeurtenis de allure van een sprookje. -Magazine Littéraire Herinneringen, al dan niet bewust geselecteerd, vormen de verklarende verbindingslijn met de persoon die je nu bent. De schrijfster (1956), in Nederland voornamelijk bekend om 'Het erotisch labyrint' (a.i. 95-33-181-6), put op haar beurt uit die rijke bron en beschrijft in korte, pregnante fragmenten haar armelijke afkomst, het gezinsle ven, haar inte r n e gymn asiumjaren in Royan, de ontdekking van de literatuur, haar initiatie in de wereld, haar vreugdes en leed. Het gaat haar doorgaans voor de wind, populair en intelligent als ze is, en het leed is elders geplaatst, zoals bij haar vriendin Marie-Pauline die na een brute verkrachting tot zombie is verworden. Het is dan de hippie-tijd, waar Aline met volle teugen en in alle opzichten van geniet. Maar op de achtergrond is er toch altijd het droombeeld uit haar jeugd van die dreigende hond, de Cerberus die haar weghoudt, maar van wat? In de epiloog constateert de nu 40-jarie schrijfster, kijkend naar de obligate, vergeelde familiefoto, hoe veelzeggend en richtingwijzend dat verleden al was. Inmiddels manifesteert zich, even warrig en vrolijk, een nieuwe generatie pubers. Zo gelezen en zo gezien is de roman dus eerder exemplarisch dan verrassend
