Pas wanneer hij in Parijs woont, kan de verteller in Riem schrijven over het Arabische bergdorp waar hij is opgegroeid. De kinderen hebben er geen geboortejaar, alle jongens dragen een riem en een mes, poëzie en zang staan er in hoog aanzien. De wereld verandert echter snel door de komst van een school. Kinderen leren nieuwe woorden en begrippen. Ze gaan studeren in de stad, en velen vertrekken naar een ver buitenland. In het dorp is de oude Hizaam door zijn kennis van het verleden de ziel. De verteller wordt zijn verre opvolger. Deze heeft immers de wereld van twee kanten leren bezien: Arabisch, van achter naar voor, en Frans, van voor naar achter. Deze mooie autobiografisch getinte roman - ook mooi uitgegeven - geeft een beeld van het leven in een bergdorp op het Arabische schiereiland. Het boek beschrijf t he t leven in een land dat aan het oog van de meeste westerlingen onttrokken blijft. Het vertelt hoe kinderen opgroeien, de rol van de komst van de school en ook de schoolgang in 'de stad'. Hoe de relaties tussen ouders (met name de moeder) en kinderen zijn, tussen mannen en vrouwen, hoe feesten gevierd worden, hoe de 'rites de passage' (zoals besnijdenis) beleefd worden en welke de rol en betekenis van de (volks)religie zijn. Misschien was een korte verklaring van Arabische woorden nuttig geweest. Debuut van de auteur (1949), directeur van de Parijse vestiging van de Saoedische krant Al Riyadh. Ruim gezette, kleine druk.
